Dit blogbericht heb ik lang genoeg uitgesteld omdat ik er maar niet goed bij kan dat het er bijna op zit. Vijf maanden lang ben ik een Cambodjaanse geweest en het einde komt steeds dichterbij. Dit is mijn voorlaatste blogbericht, in mijn laatste blogbericht zal ik het hebben over mijn afscheid van Cambodja en het weerzien van vrienden en familie in België. Toch een beetje thuiskomenElke woensdagavond is het feest want dan mag ik bij Sina en Frederique gaan eten. Ze maken telkens lekkere Belgische kost. Om hun te bedanken, toonde ik hun één avond mijn kookkunsten. Het bleef maar bij een simpele, maar lekkere ‘pasta pesto’. Ik heb er enorm van genoten om tijd met het koppel door te brengen. We zullen elkaar zeker nog zien: in België of Cambodja, wie zal het zeggen? ABC-schoolElke ochtend fiets ik ongeveer een kwartiertje naar het schooltje, onderweg kom ik steeds wat leerlingen tegen. Zij gaan naar een schooltje iets verderop: ABC-school. Iemand in mijn guesthouse vertelde me over de school en zei me dat ik er zeker eens een kijkje moest gaan nemen: dus dat deed ik dan maar! Ik nam een dagje vrij bij SOID, om een dag in een andere ngo mee te lopen. Opnieuw mocht ik kennis maken met een enorme warme vrouw die leeft voor haar project: Tammy. Haar vibe deed me denken aan de vibe van Martine, de vrouw die me SOID leerde kennen. Ze gaf me een hele rondleiding door de school en ik kwam meer te weten over de verschillende projecten. Zo zorgen ze dat de kinderen ook naar een publieke school kunnen gaan en vervoer hebben hiernaar. Daarnaast zorgen ze dat de leerlingen kunnen eten op school. Zelf adopteerde Tammy drie Cambodjaanse kinderen. Ook zorgen ze dat wezen opgevangen kunnen worden in Cambodjaanse families, in ruil krijgen de families dan wekelijk rijst. Als ik van school terugkom, spring ik er nog regelmatig binnen, dan word ik steeds hartelijk ontvangen. Enorm blij om weer getuige te mogen zijn van allemaal gemotiveerde mensen die het allemaal een beetje beter proberen te maken. UitstapVorig weekend had ik een meisjesdag met Sina, mijn Cambodjaanse vriendin. Ik was blij om even uit te waaien na een drukke week op school. Eerst gingen we naar het landmijnmuseum, vrienden die ik hier heb leren kennen doen er vrijwilligerswerk en ze hadden me aangeraden er eens een kijkje te gaan nemen. De cijfers waren pijnlijk: 1 op de 300 Cambodjanen is een slachtoffer van een landmijn. Het kost 1 dollar om een landmijn te maken en het kost 1000 dollar om er één te verwijderen. Gelukkig zijn er al een heel deel landmijnen verwijderd in Cambodja, maar er liggen er nog steeds. Kinderen die op het platteland spelen op afgelegen plaatsen, kunnen nog het slachtoffer worden van een landmijn. In vele gebieden staan er verbodstekens omdat er mogelijk nog mijnen liggen. Ook in alle scholen in Cambodja krijgen de leerlingen hier les over. In het museum kregen we uitleg over de verschillende manieren om landmijnen te verwijderen, zo worden er zelfs ratten ingezet om landmijnen op te speuren. Daarnaast konden we ook de verschillende protheses zien, vaak bestaan deze enkel uit hout. Tenslotte kregen we heel wat getuigenissen te horen. Het was een bezoek dat zeker de moeite waard was, je staat er weer bij stil dat opgroeien hier niet te vergelijken is met de plaats waar ik ben opgegroeid. Ook laat oorlog telkens vele wonden na, de oorlog is nu wel voorbij, maar toch maakt ze nog steeds slachtoffers. Na dit bezoek gingen we iets verderop de vlinderboerderij bezoeken. We kregen heel wat uitleg over de verschillende soorten, wat ik niet wist is dat vlinders helemaal niet zo lang leven, ze leven maximum twee weken. Om de dag af te sluiten, bracht Sina me naar een plaatselijke markt, waar we typisch Cambodjaans aten. Door een hevige regenbui waren we genoodzaakt om naar huis te gaan, gelukkig hadden we er een leuke dag opzitten! KooklesDit weekend ging ik terug naar de kookles, opnieuw kreeg ik mijn diploma omdat de drie gerechten gelukt waren. Deze keer maakte ik een mango salade, Khmer Amok en een pompoendessert. Ondertussen zou ik in staat moeten zijn om zes Cambodjaanse gerechten te koken, hopelijk vind ik alle ingrediënten thuis. VerkiezingenVandaag, zondag, is het hier in Cambodja een speciale dag. Ik ben vroeg opgestaan om voor school te werken en iedereen stond klaar om te gaan stemmen want vandaag is het ‘electionday’. Iedereen die achttien jaar is en een paspoort heeft, mag gaan stemmen. Jammer genoeg zijn er vele Cambodjanen die geen paspoort hebben en bijgevolg dus geen stem kunnen uitbrengen. Er zijn hier twee grote politieke partijen, de eerste is de CPP (Cambodian People’s Party), deze partij heeft momenteel de macht. De andere partij is de CNRP (Cambodian National Rescue Party). Hier denkt men dat opnieuw de CPP zal winnen omdat het stemmen tellen nogal corrupt zou zijn. Mijn hart verlorenLesgeven, lesgeven en lesgeven, daarom kwam ik naar hier en dat heb ik ook vooral gedaan. Het is vooral druk geweest de afgelopen weken, maar alles ging vanzelf omdat je er zo ongelofelijk veel voor terugkrijgt. De lessen verlopen over het algemeen goed, in de voormiddag geef ik mijn les en in de namiddag probeert de klasleerkracht het wat over te nemen zodat zij/hij ook vertrouwd geraakt met bijvoorbeeld een nieuwe werkwijze. Gelukkig zijn de leerkrachten heel leergierig en maken we er telkens samen een leuke lesdag van. Ook gaf ik ze een evaluatieformulier en kreeg ik achteraf een positieve beoordeling. Naast het lesgeven, werk ik met de computerleerkracht aan een checklist voor het beantwoorden van mails. Er zijn namelijk leerlingen in België die de kans hebben om te mailen met de leerlingen van SOID. Jammer genoeg worden de mails vaak niet beantwoord, daarom probeer ik een checklist op te stellen zodat de mails niet verloren gaan. Hopelijk blijven ze de mails beantwoorden als ik weg ben. Daarnaast heb ik ook heel wat materialen gemaakt voor het schooltje. Deze materialen probeer ik nu te ordenen zodat ze makkelijk kunnen gebruikt worden. Ook de materialen die al aanwezig waren in de school zal ik wat ordenen. Op zaterdag ruim ik soms een klas op en dan vind ik heel wat materialen door elkaar, vaak worden deze weggestopt omdat de leerkrachten niet weten hoe ze te gebruiken, toch zijn de materialen nog steeds bruikbaar. Door ze gericht te ordenen en ze te gebruiken in de lessen, zullen de leerkrachten hier (hopelijk) sneller naar grijpen. ZwemmenIn mijn guesthouse heb ik een zwembad en hele lieve eigenaars, deze combinatie bracht me op een idee. Wat als mijn leerlingen hier nu eens konden komen zwemmen? Wat begon met een klein idee, zorgde uiteindelijk voor één van mijn mooiste momenten op de Zuidstage. De eigenaars van het hotel waren onmiddellijk akkoord en de leerlingen mochten hier gratis komen zwemmen. Na wat besprekingen met de leerkrachten en de directeur werd alles concreet. Gedurende drie dagen ging ik met de leerlingen zwemmen, in de voormiddag en in de namiddag namen we voor een uurtje een groepje mee naar mijn guesthouse. Ongelofelijk hoe blij de leerlingen waren, wat hebben we samen genoten. Na deze drie dagen moest ik wel wat uitrusten, maar het was het allemaal waard. Kijk vooral naar de foto’s: aan de lachende gezichtjes kan je zien hoe leuk het was! Veal VillageNaast de mooiste dag op de Zuidstage heb ik er ook de zwaarste dag opzitten. Vanna nam me opnieuw mee naar de sloppenwijk. Deze keer kon ik mijn tranen niet bedwingen omdat de leerlingen ook thuis waren. Het werd opeens heel persoonlijk en ik kan het nog steeds geen plaats geven. Eén van mijn leerlingen was thuis van school omdat de mama haar voet had gebroken. Momenteel wilt de moeder dat de voet enkel behandeld wordt met traditionele kruiden, iets wat wij maar moeilijk kunnen begrijpen. Wat een gevoelensDit is mijn laatste weekend hier en ik word overspoeld door gevoelens. Ik ben heel blij om mijn vrienden en familie terug te zien. Daarnaast ben ik ook wat bang voor mijn leven in België, niet goed wetende wat me te wachten staat. Ook begin ik wat stress te krijgen voor al het papierwerk dat me nog staat te wachten. Ik ben hier steeds druk bezig geweest, nu moet ik het nog allemaal op papier zien te krijgen. Daarnaast ben ik ook verdrietig en bang voor het afscheid van mijn leerlingen donderdag. Ik ben enorm naar mijn leerlingen toegegroeid hier, ze staan bijna elke dag klaar met bloemen en vriendschapsbandjes, ook de vele knuffels doen deugd. Je kan onmogelijk slechtgezind zijn bij SOID, de leerlingen nemen je elke dag mee in hun enthousiasme en dankbaarheid. Het wordt dus een week boordevol emoties, maar ik ga vooral genieten van al deze emoties. Want wat is het mooi dat je iets hebt waar afscheid van nemen zo pijn kan doen. Wat staat er me nog te wachten?De laatste week zal ik elke dag druk bezig zijn met lesgeven. Er staat nog wiskundelessen, Engelse lessen, herhalingslessen en knutsellessen op het programma. Maandagmiddag nemen de leerkrachten me nog mee naar een plaatselijke markt en maandagavond zal ik koken voor de Cambodjaanse familie in mijn guesthouse om ze te bedanken voor de goede zorgen. Dinsdagavond ga ik uiteten met Frederique en Sina omdat Frederique verjaart en donderdagavond is mijn laatste avond hier, dan zal het gewoon een gezellig samenzijn zijn met de mensen hier. Vrijdagochtend vertrek ik dan naar Phnom Penh, waar ik in de avond heb afgesproken met Sopheap en Virak, de bruid en de bruidegom. Ik ben heel blij dat ik hen ga zien, al zal ik snel terug afscheid moeten nemen. Zaterdagmiddag zal ik dan op het vliegtuig stappen en zondagmiddag zal ik terug thuis zijn. Ik kan nu al zeggen dat dit de ervaring van mijn leven was en ik kan niet wachten op elke dag opnieuw ervaring op te doen.
Tot de volgende keer waar ik zal vertellen over het afscheid van Cambodja en het weerzien in België. Veel liefs, Hannah
4 Reacties
Ondertussen verblijf ik al eventjes in Siem Reap en ik vind meer en meer mijn draai hier. De laatste weken zijn enorm druk geweest, vandaar dit latere blogbericht. Nieuw schooltjeDeze keer geef ik geen les in een publieke school, maar in een ngo, namelijk SOID. Dit klein schooltje is opgericht door Vanna, de directeur. Er zijn verschillende mensen in België en Nederland die zich elke dag inzetten voor het financieren van dit project. SOID biedt niet alleen gratis onderwijs aan, maar biedt ook andere hulp aan. Kortbij het schooltje ligt de sloppenwijk, SOID biedt hier rijst aan voor de armste. Ook brengen ze zieke kinderen naar het ziekenhuis, zodat deze ziekenzorg krijgen. Vanna, de directeur, is elke dag bezig om te kijken waar de nood het hoogst is in de sloppenwijk. De leerlingen in mijn klassen komen dus uit de sloppenwijk. Tijdens de lessen zijn ze enorm gedreven en enthousiast, ook de leerkrachten zijn enorm leergierig. Ik geef elke dag les van 8 uur tot 11 uur en van 2 uur tot 5 uur. Alleen op zaterdag ben ik er maar een halve dag en zondag heb ik dus mijn vrije dag. Ik fiets ongeveer een kwartiertje naar het schooltje en de mensen onderweg kennen me al. In elk level mag ik wat zaken uitproberen; in de kleuterklas, level 1, level 2 en level 3. In de avonden en in het weekend bereid ik mijn lessen wat voor: elke keer is het weer zoeken naar manieren om je les op te bouwen met weinig materiaal. Toch geniet ik er elke keer weer van om iets uit te proberen, ook de leerkrachten zijn enorm enthousiast om bij te leren. Zo hebben we samen een hoekenwerk en een groepswerk georganiseerd. Het is duurzaam om iets samen met de leerkrachten op te bouwen, samen opzoek gaan naar werkvormen die zij hun eigen kunnen maken. Ook leer ik enorm veel bij van hen, zo volg ik elke maandag een uurtje Khmer mee, ze weten leuke herhalingspelletjes, ze weten goed waar de moeilijkheid ligt bij de uitspraak in het Engels, … Ik ben dus in een tof team van leerkrachten terecht gekomen en ook de leerlingen liggen me enorm nauw aan het hart. Het valt voor dat ik op zondag hun lieve woordjes mis. Bezoek sloppenwijkVorige week ging ik ook even met Vanna naar de ‘Veal Village’, dit is een sloppenwijk in Siem Reap. Vele leerlingen van SOID wonen daar. Als vrijwilliger bij SOID is het belangrijk dat je het totaalplaatje kunt zien. Waarom zijn leerlingen soms afwezig? Waarom komen ze vaak te laat? Waarom is onderwijs zo belangrijk? Waarom wordt er fruit uitgedeeld? Waarom poetsen de kinderen hun tanden in het school? Ik stond er dus volledig achter om de sloppenwijk te bezoeken, klaar ging ik er wel nooit voor zijn. Nu nog zoek ik naar de juiste woorden om te vertellen wat ik daar juist gezien heb, het enige woord dat in me opkomt is ‘schrijnend’. Veel afval, geen stromend water, vele mensen op een kleine ruimte, vele zieken, geweld, vele kinderen, … SOID probeert de armste te helpen, er wordt dus echt gekeken naar wie op dat moment het meeste hulp nodig heeft. Ik heb mijn verdriet, gevoel van machteloosheid, proberen om te zetten in hard werken voor het schooltje. Toch merk ik dat ik in de avonden vaak een traantje laat. Dit omdat het zo oneerlijk is, iets wat we al aangeleerd krijgen als we erg jong zijn. Toch heb ik toen pas écht begrepen hoe oneerlijk de wereld in elkaar zit, kinderen die honger hebben, dat hoort niet. Toch geloof ik echt dat onderwijs kansen biedt en dat SOID iets enorm waardevols is … VitamientjesDe dagen zijn hier druk gevuld, daarom begin ik elke dag met lekkere vitamientjes. Hier op mijn verblijfplaats wordt er erg goed voor mij gezorgd. Elke dag vragen ze over mijn schooldag, helpen ze met blikjes te verzamelen voor het school, … Ook kijken we soms in de avond een film. Ik ben erg blij dat ik in zo een huiselijke sfeer ben terecht gekomen. Oost West, het eten thuis ...Ik heb hier dus een Belg, Frederique, leren kennen, die samen is met een Cambodjaanse. Elke woensdag wordt ik uitgenodigd bij Sina en Frederique om bij hen te komen eten. Elke keer wordt het een erg gezellige avond, waar ze Belgische kost voor me koken, ik ben hun hier ook erg dankbaar voor want ik weet niet of ik in België nog snel rijst zal eten. Na het eten spelen we nog gezelschapsspelletjes, ook in de weekenden spreken we soms af om samen iets te doen. Zo gaan we binnenkort naar het landmijn museum, iets om naar uit te kijken. WeekendenIn de weekenden probeer ik wat voor school te werken en wat te genieten. Zo gaan we soms samen met de anderen gasten van onze verblijfplaats iets drinken, gaan we gezellig naar de markt, … Ook heb ik al aan ‘couchsurfing’ gedaan; dit betekent dat je afspreekt met allerlei onbekenden en dan samen iets gaat eten of iets gaat drinken. Dit is ideaal voor mij, aangezien ik alleen reis en zo de kans heb om nieuwe mensen te leren kennen. Zo heb ik een gezellige avond achter de rug waar iemand Turks voor ons kookte. Ik zat met een Zweed, Duister, Canadees en een Australiër aan tafel: zeker voor herhaling vatbaar! Daarnaast heb ik ook een massage achter de rug, dit was helemaal niets voor mij, ik vond het eerder vreemd dat iemand onbekend aan mijn lichaam zat. Ook heb ik me gewaagd aan de visjes die aan je voeten komen kietelen, dit was ook niet voor herhaling vatbaar, maar dat weten we dan ook weer! Belofte maakt schuldIk had aan het thuisfront beloofd om Cambodjaans te koken als ik terug thuis was. Zaterdag heb ik er dus mijn eerste kookles op zitten. Ik leerde loempia’s, Khmer Curry en een cocosdessert maken. Ook ontving ik op het einde een diploma omdat mijn gerechten gelukt waren. Volgende week ga ik waarschijnlijk terug om drie nieuwe gerechten te leren koken, want ik geniet enorm als ik wat van Cambodja naar België kan brengen. De kracht van onderwijsIk denk enorm veel na over mijn taak hier als leerkracht in Cambodja. Zo kom ik onderweg erg veel geïnteresseerde tegen die vragen naar mijn ervaringen. Tijdens een avondje uit leerde ik een Noor kennen die me de volgende documentaire aanraadde: ‘Schooling the world’. Ik heb er enorm veel uitgehaald, vooral veel kritische vragen voor mezelf. Aan iedereen die ooit op Zuidstage vertrekt, het is zeker de moeite om de documentaire te kijken voor je vertrekt. In de documentaire spreekt men van ‘de last van het Westen’, wij zijn geschoold en wij zijn zo goed dat wij in de ontwikkelingslanden ook onderwijs gaan aanbieden. Vaak gaan we onderwijs opdringen en proberen we ook onze eigen overtuigingen op te dringen. Het is belangrijk dat er geen enkele cultuur verloren gaat, iets wat jammer genoeg al vaak is gebeurd. Verliefd op CambodjaOndertussen heb ik nog maar één maand te gaan, het begint stilletjes aan af te korten. Op 9 juni zal ik naar Phnom Penh reizen, om op 10 juni mijn vliegtuig te halen richting Parijs, daar zal ik nog de TGV moeten nemen. Mijn gevoel bij mijn thuiskomst is enorm dubbel omdat ik weet dat mijn hart zal breken bij het afscheid van de leerlingen. Gelukkig staan er thuis een heleboel mensen klaar om me warme knuffels te geven. Cambodja was niet mijn eerste keuze toen ik de keuze maakte om op Zuidstage te vertrekken. Toch heb ik het gevoel dat het zo moest zijn, de opdrachten die ik hier mocht uitvoeren, lagen helemaal in het verlengde van waarom ik naar hier kwam. Toch ben ik hier vaak overrompeld geweest door de vele verschillen. Cambodja is enorm arm aan middelen, maar enorm rijk aan liefde. Ik heb zoveel gekregen van dit land, ik hoop dat ik wat heb kunnen terug geven. Veel liefs, tot snel! Opnieuw een blogbericht met heel wat nieuws. Er is de laatste weken erg veel veranderd dus er staan me weer heel wat uitdagingen te wachten … VakantiegangersNa onze presentaties voor de lerarenopleiding zijn we voor een week op vakantie vertrokken. We hebben al heel wat gezien van het land Cambodja tijdens onze weekenden, toch stonden er nog wat plaatsen op ons verlanglijstje. We vertrokken eerst naar Kratie, vervolgens gingen we verder naar Kampong Cham om daarna verder te reizen naar Kampot. De reis werd afgesloten in Sihanoukville. Het was een zalige reis waar we genoten hebben van het land en van het samenzijn. Voor Eva en Stephanie was dit een soort van afscheidsreis, voor mij was het even ontspannen om terug aan het tweede deel stage te beginnen. We hebben er allen enorm van genoten. KratieOnze eerste stop was Kratie, een klein stadje dat bekend staat voor zijn Irrawaddy-dolfijnen. Van deze dolfijnen zijn er nog maar enkele tientallen over. Het stadje ligt langs de Mekong-rivier en dat maakt het erg gezellig. We deden er een kajaktour en zo zagen we toch enkele dolfijnen aan het wateroppervlak verschijnen. Ook stopten we regelmatig om wat te zwemmen in de rivier. Vooral de rit met de truck terug naar ons jeugdhostel was leuk, zo zagen we de authentieke kant van Cambodja. Vele paalwoningen, mensen die samenkomen om te eten, kleine veldwegen, wegen die worden versperd door een trouwfeest, hangmatten, … Kampong ChamDeze stad ligt tussen Phnom Penh en Kratie en wordt amper door toeristen bezocht en dat is wat het voor ons net zo interessant maakte. Ons hostel bevond zich in de middle of nowhere, maar de vriendelijke eigenaar bracht ons met veel plezier naar het centrum. Daar waren kleine eetkraampjes, gezellige marktjes, een soort van kermis, … We waren één van de weinige toeristen en zo konden we helemaal proeven van de Cambodjaanse cultuur. Ook de volgende dag leerden we Cambodja beter kennen, we bezochten een aantal tempels en zo kwamen we wat meer te weten over een Cambodjaanse mythe. In deze stad heb je een mannentempel en een vrouwentempel. De mythe vertelt ons dat meisjes vroeger naar de vrouwentempel vertrokken en terugkeerden als vrouwen. Ook jongens vertrokken naar de mannentempel en keerden terug als mannen. Op een dag kwam er een man terug van de tempel en hij wilde kost wat kost met zijn moeder trouwen. De moeder besloot er een duel van te maken, degene die de hoogste toren kon bouwen, won! De mannen gingen samen aan de slag en ook de vrouwen bouwden een toren zo hoog als ze konden. De vrouwen staken hun toren in brand waardoor de vlammen enorm hoog kwamen. Uiteraard zijn de vrouwen gewonnen en zo moest de moeder niet met haar zoon trouwen. Wij vonden de mannentempel wel veel mooier als de vrouwentempel. Bij de mannentempel kwamen we vele aapjes tegen. De aapjes kwamen dichtbij en konden zelfs wat agressief zijn als het over eten ging. Na talloze foto’s van de aapjes gingen we dan naar de vrouwentempel, hier geraak je pas als je een hele hoge helling opwandelt. De tempel is niet zo heel speciaal, maar het uitzicht maakte veel goed! Na de bezoeken aan de tempel huurden we een fiets om zo de bamboebrug over te steken. Deze brug zou elk jaar opnieuw moeten gebouwd worden want bij het regenseizoen wordt deze afgebroken en moet men zich verplaatsen per boot. Wij gingen met de fiets over de bamboebrug en dat was een hele ervaring, eenmaal van de brug kom je op een eiland terecht waar de tijd precies heeft stilgestaan. Hier leeft men voornamelijk van de landbouw en verplaatst men zich nog met paard en kar. We fietsen wat rond op het eiland en moesten daarna al terug vertrekken om onze bus terug naar Phnom Penh te halen. We maakten daar een tussenstop voor een ziekenhuisbezoek voor de arm van Stephanie: gelukkig zag het er allemaal goed uit! Kampot en SihanoukvilleDe volgende dag kon onze reis opnieuw beginnen richting Kampot. Daar zochten we, zoals altijd, een goedkope verblijfplaats. Zo kwamen we terecht aan een hutje langs een meer, waar we onder een sterrenhemel konden douchen! Die avond belde mijn papa me om te zeggen dat hij richting Kampot reisde, de volgende dag wachtte ik hem vol ongeduld op in mijn guesthouse. Wat was het een leuk weerzien, we waren allebei erg blij elkaar weer te zien. We besloten met zijn brommer naar Kep te rijden en daar de krabmarkt te bezoeken. Daar aten we gezellig langs het water om vervolgens nog wat met de brommer rond te rijden en wat heb ik daarvan genoten! Die avond hadden we, samen met papa zijn vriend Johny, een boottocht gepland. We genoten van het prachtige uitzicht en van elkaar natuurlijk! De volgende dag besloten we samen op pad te gaan, Eva en Stephanie huurden een brommer met chauffeur en ik reed met papa mee. Zo reden we helemaal de Bokor Mountain op, daar genoten we opnieuw van het mooie uitzicht. Vroeger kwamen hier vooral de rijkere omdat de temperaturen bovenaan de berg beter meevallen. Ook zijn we het oude casino gaan bezoeken, dit is ondertussen helemaal vervallen. Achter het casino zie je een mistige afgrond, we hebben gelezen dat als men verloren had in het casino en dus helemaal blut was, men zich in de afgrond gooide. Naast het oude casino vond je in het park ook een nieuw casino, we hebben er ons toch maar niet aan gewaagd. Naast de casino’s is er ook een enorme Boeddha te zien, hier komen gelovigen offers (fruit) brengen. Op verschillende plaatsen zijn we nog gestopt om wat te genieten van het uitzicht. In de late namiddag vertrok papa terug naar Sihanoukville, wij bleven nog een dag extra in Kampot omdat we nog een klimtocht op de planning hadden staan. Die avond hadden we nog een infosessie voor die tocht zodat we de volgende dag vol goede moed konden beginnen. In de avond gingen we nog gezellig iets drinken, zoals altijd werd er veel gelachen. De volgende ochtend vroeg uit de veren want het was tijd om te klimmen. We wandelden langs de rotsen, deden een tocht in een grot, daalden af langs de kant, klommen uit een grot, .. We kregen wat hulp van een ervaren Duitser die ons de kneepjes van het vak leerde. Ik moet zeggen dat ik toch wel wat last had van hoogtevrees! Na de toch wel vermoeiende klimvoormiddag stapten we op de bus naar Sihanoukville, daar ging ik gezellig uiteten met daddy cool. Die avond spraken we ook af met Leanne, de studente die ook stage loopt in Phnom Penh. We maakten er samen nog een gezellige avond van, in ons achterhoofd wisten we dat we de volgende dag afscheid moesten nemen van elkaar. De volgende dag was het al de laatste dag van onze week vakantie. Ik genoot nog met daddy cool en de meisjes van het prachtige strand, we hebben nog wat gezwommen, afscheid genomen van de lieve Leanne en daarna volgde er ons weer een lange bustocht naar Phnom Penh. Afscheid van de meisjesWe bleven nog één dag in Phnom Penh om onze was te doen, alles op te ruimen, valies in te pakken, souvenirs te kopen, maar vooral om fatsoenlijk afscheid van elkaar te nemen. Het was een hele rare dag voor ons alle drie. Die avond besloten we traditioneel te gaan eten op de matten van de Night Market, we maakten er weer een topavond van! Daarna gingen we nog gezellig iets drinken met daddy cool. De volgende ochtend volgde er een stil ontbijt waar ik van de meisjes allerlei doosjes kreeg, elke week mag ik er eentje van opendoen: hier ben ik enorm blij mee! Ik gaf de meisjes een vriendschapsbandje omdat we in deze drie maanden enorme goede vriendinnen geworden zijn. Als drie onbekende begonnen we aan dit avontuur en vanaf dag één konden we het goed met elkaar vinden. We hielpen elkaar met de moeilijke dagen: ziekenhuisbezoeken, de zware dagen op school, het missen van vrienden en familie, … Maar er waren vooral mooie momenten waar we gezongen, gedanst en gelachen hebben met alles wat ons hier is overkomen. Cambodja en ik gaan jullie enorm hard missen! Vertrek Siem ReapNa een lange busrit kwamen daddy cool, Johny en ik aan in Siem Reap. Wat was het hier druk door Khmer New Year! Je ziet overal altaars met offers staan voor de Boeddha, na de drie dagen van Khmer New Year mag men deze offers zelf opeten. Vooral bananen tussen de offers omdat men kijkt naar het dier van het jaar, dit jaar is dat de haan en dit dier zou blijkbaar graag bananen lusten. Die avond hadden we afgesproken met Frederique en zijn vrouw, hij is een Belg die nu al een aantal jaar in Cambodja woont. Hij zou ons laten proeven van Khmer New Year, we gingen samen eten in een zijstraatje en deelden wat ervaringen van Cambodja. Op straat kwam iedereen samen met waterpistolen en poeder, wat was dit een ervaring om mee te maken. Ook wij werden helemaal nat en konden niet ontwijken voor de poeder. Men vertelde ons dat het gegeven met het water uit Thailand gewaaid komt, daar wordt zo het einde van het droogseizoen gevierd. De volgende dag besloot ik wat rond te fietsen om mijn school en een vaste verblijfplaats te zoeken. Na lang zoeken in de hitte besloot ik eens te gaan kijken naar een adresje dat de leerkracht van Eva en Stephanie me doorstuurde, daar heb ik dan een goede verblijfplaats gevonden! Ik kan hier verblijven voor twee maanden voor een goede prijs omdat ik een vrijwilliger ben. Ik moet elke ochtend maar één kilometer langs het platteland naar mijn schooltje fietsen. Ook ben ik hier in een warme familie terecht gekomen, de sfeer is hier erg huiselijk waardoor ik me hier veilig voel. Daarnaast verblijven hier nog voor een kleine maand vier andere Belgische studenten, wat me ook wel een veilig gevoel geeft. Die avond vierden we het vinden van een verblijfplaats en de verjaardag van Johny, we gingen lekker eten in het hartje van Siem Reap. Opnieuw konden we niet ontkomen aan de vele waterpistolen, helemaal doorweekt kwam ik aan in mijn guesthouse. De volgende dag ging papa mijn nieuwe verblijfplaats mee keuren en had ik een afspraak met Vanna, de directeur van de school. Hij sprak met trots over de school en wat ik juist voor hen kon beteken. Ik kon de klasjes bekijken en heb enorm veel zin om hier mijn steentje bij te dragen. Volgende week post ik wat meer over hoe deze school juist ontstaan is. Papa en ik luisterde geboeid naar hoe Vanna de arme families in Siem Reap probeert op te vangen. We waren ook verbaasd dat Siem Reap de tweede armste provincie van Cambodja is, slechts 5% van de bedrijven (hotels, restaurants, …) is in handen van Cambodjanen. De vele toeristen van Siem Reap komen enkel voor de tempels en pub street en komen zo niet in contact met de armoede van deze provincie. Vrijdag begint mijn stage in deze school en ik ben nieuwsgierig, nerveus, enthousiast en wat bang tegelijk. Hoe maak je juf Hannah blij?Daddy cool had van het thuisfront enorm vele cadeautjes voor me mee. Ik kreeg allerlei tekeningen, kaartjes, knuffels, … Bij deze een dikke dankjewel! Eenmaal ik op mijn nieuwe kamer kon, maakte ik mijn kamer heel wat huiselijker door al die cadeautjes. Ik heb één muur helemaal volgehangen met tekeningen van de leerlingen van het eerste leerjaar uit Donk. Het eerste semester heb ik in de Zeppelin in Donk stage gelopen. Ik heb hier enorm veel geleerd en mogen uitproberen dankzij mijn mentoren juf Annelies en juf Evi. Ook kreeg ik de kans om in verschillende klassen te gaan vertellen over mijn avontuur in Cambodja. Bij mijn terugkomst ga ik opnieuw langs om mijn verhaal te doen. Bij deze dus een dikke dankjewel om aan me te denken, doet erg veel deugd. Daddy coolDaddy cool is een maand van huis geweest en heeft de laatste week met mij doorgebracht in Cambodja. Het is enorm leuk om iemand vertrouwd hier bij me te hebben. Ik heb enorm genoten van zijn komst en beseft dat ik meer nood heb aan vader-dochtermomenten. Hij kan me hier met een gerust hart achterlaten omdat ik een goede verblijfplaats heb gevonden. We hebben de laatste dagen nog een krokodillenboerderij bezocht en de floating village en vooral erg genoten van het samenzijn. Nu hij weg is, zit ik toch wel met een leegte hier in een vreemd land, het doet me beseffen dat ik het enorm goed heb thuis en dat ik de laatste twee maanden alleen dit avontuur zal moeten aangaan. Daddy cool, bedankt voor de knuffels want ik weet dat je daar eigenlijk niet zo een fan van bent. Ondertussen zal je al zijn aangekomen in België en zal je goed verwend worden. Even stilstaanIk zit al over de helft van mijn eerste stage en dan is het tijd om even stil te staan. Over jezelf leer je veel op Zuidstage: Wat is je plaats binnen een groep? Neem je initiatief of wacht je liever af? Hoe ga je om met een mislukking, andere gewoontes? Ook heb ik in deze drie maanden enorm veel geleerd over Hannah als juf. Ik kan een klas van 40 in de hand houden, ik weet meer over hoe omgaan met anderstaligen, hoe een les geven met beperkte materialen, hoe iets uitleggen zonder dat je de taal spreekt, … Het VVOB schreef over onze ervaringen een artikel in het Nederlands. (http://www.enspired.net/nl/nieuws-en-events/meer-doen-met-minder-cambodja-terug-naar-de-essentie-dus) Het komt allemaal op hetzelfde neer: meer doen met minder … Ik kom dus zeker en vast naar huis met een rugzak boordevol ideeën, visies en dromen. Alleen op avontuurNu ik afscheid heb genomen van iedereen, zal ik hier in Siem Reap nog twee maanden stage lopen. Het gaat een hele les zijn om twee maanden alleen dit avontuur aan te gaan wetende dat je jezelf gaat tegenkomen. Ik heb me voorgenomen de bezige bij te blijven en heb al wat activiteiten op mijn kalender staan. Van maandag tot zaterdag zal ik in de school helpen dus daar zal ik vooral mijn ei kwijt kunnen. Wat bang en onzeker maar met enorm veel ‘goesting’ voor de volgende uitdaging begin ik eraan! Hier nog wat extra foto's ... Deze keer heb ik wat laten wachten op een blogberichtje omdat ik de tijd niet had gevonden om alles eens neer te schrijven. Wat ga ik ze missen ...Vorige week nam ik afscheid van de leerlingen van grade 2. Het afscheid kwam vroeger dan gepland omdat we dinsdag niet naar school moesten komen. Maandag namen we dus al afscheid van onze klas. Ik kreeg vele knuffels van de leerlingen en ook heel wat papiertjes die ze geplooid hadden in een bootje of een ster. Ook nam ik afscheid van mijn mentor, ze vertelde me dat ze vele nieuwe ideeën heeft gekregen. Ik hoop dat ze deze ook effectief gaat gebruiken en dat ze op een andere manier de leerlingen terecht wijst. De laatste dag is het ook de gewoonte om niet echt les meer te geven, maar de leerlingen vooral te laten spelen. Een ideale moment dus om zoveel mogelijke materialen van onze koffer uit te proberen. Ik werkte in mijn klas vooral rond de maaltafels omdat deze nog niet geautomatiseerd zijn. Wat me hier vooral opvalt, is dat de leerlingen de maaltafels knal vanbuiten leren, maar de betekenis er niet van begrijpen. We werkten dus met materialen om het principe duidelijk te maken. Ook hebben we een maaltafelbord gemaakt met blikjes zodat de leerlingen echt zien wat een maaltafel inhoudt. Op het einde van de schooldag namen we nog afscheid van de vriendelijke vrouw van de bibliotheek. Zij stond elke dag klaar met een grote glimlach! Na de lessen filmden we nog snel wat spelletjes van de koffer met de Cambodjaanse medestudenten en daarna vertrokken we naar huis. Lesgeven in Cambodja heeft me enorm veel geleerd op het vlak van samenwerken, anderstaligen, klasmanagement en ga zo maar door. Nu was het tijd om de twee maanden lesgeven even opzij te zetten en onze koffer volledig klaar te maken voor de presentatie. We geven namelijk een presentatie over al onze materialen, deze voorstelling is voor het VVOB, studenten lerarenopleiding, leerkrachten van onze stageschool, maar vooral voor de leerkrachten van de lerarenopleiding hier in Cambodja. Zij zullen de studenten leren hoe deze materialen te gebruiken in de klas. Deze week hadden we dus onze handen vol met het maken van filmpjes, zoeken naar de laatste materialen, de instructiefiches te verbeteren, … Zo kwamen we op het einde van de week aan drie koffers boordevol materialen, we hebben een handige inhoudstabel zodat de koffers ook gebruiksvriendelijk zijn. We zijn best fier op ons harde werk en hopen vooral dat we tijdens onze presentatie kunnen duidelijk maken dat de materialen hier kunnen gebruikt worden. Olifanten!!!We zijn vorig weekend ook naar Mondulkiri geweest, een prachtig stukje natuur in Cambodja. We kregen gezelschap van Leanne, een studente leerkracht secundair. Het werd een zalig weekend, dit grotendeels door de olifanten. Vele olifanten worden in Cambodja nog gebruikt om zware materialen te vervoeren. Er zijn verschillende organisaties die zich inzetten voor het welzijn van de olifanten. Wij bezochten zo een organisatie en zo konden we zelfs een aantal olifanten leren kennen. We kregen onmiddellijk kippenvel toen we de olifanten zagen en waren in het begin zelfs wat bang, al was dat helemaal voor niets nodig. De rest van de dag gaven we de olifanten eten, maakten we een wandeling en gingen we met de olifanten zwemmen. Het was een uitstap die me nog lang zal bijblijven. De volgende dag besloten we nog een waterval te bezoeken en het was weer zo machtig om onder een waterval te gaan staan. De Boo Sra waterval was de mooiste die we al gezien hadden, ongelofelijk hoe mooi de natuur kan zijn. Er werden wel heel wat foto’s van ons genomen bij de waterval, dit omdat we de enigste toeristen waren en dus ook de enigste blanken waren. Ook gaan alle Cambodjanen in het water met al hun kleren aan, het is dus ongewoon om iemand in een bikini te zien. Na de waterval wachtte ons een lange busrit naar huis. Eenmaal thuis waren we allemaal uitgeteld… Goed en slecht nieuwsIk zal beginnen met het goede nieuws van de afgelopen week. We hadden een etentje met onze begeleiders van het VVOB en het werd een gezellige avond. Daarnaast had de bruid ons ook goed nieuws te vertellen: ze is zwanger! We gingen een avondje iets drinken en hadden een klein cadeautje voorzien en het koppel was helemaal in de wolken. Eva en Stephanie namen al afscheid van het koppel want hun vertrek nadert. Nu tijd voor het mindere nieuws. Deze week namen we ook afscheid van Veerle, onze begeleidster van het VVOB. Zij vertrekt terug naar België en we vinden het enorm jammer dat we het avontuur hier niet met haar kunnen afsluiten. Het was een leuke avond met alle medewerkers van het VVOB. Daarnaast zijn we de afgelopen week een aantal keer naar het ziekenhuis geweest. Stephanie heeft namelijk een insectenbeet die helemaal ontstoken is, ze hebben alle etter verwijderd en de wonde is dichtgenaaid. We hopen dat Stephanie snel terug beter is! TussendoorTussen het werken door brachten we nog een bezoekje aan Silk Island. Dit is een klein eilandje hier in Phnom Penh waar men gespecialiseerd is in zijde. We waren vooral onder de indruk hoeveel werk er kruipt in het maken van bijvoorbeeld een sjaal. Aan een stuk zijde van vier meter is men tien dagen bezig. We besloten dat we alle drie te weinig geduld hebben om aan het weven te gaan! Naast het bezoekje aan Silk Island zijn we ook naar de bioscoop geweest voor de film ‘Belle en het beest’. Het was leuk om er even tussenuit te zijn! PresentatiesEindelijk was het zo ver, hier hadden we heel onze stage aan gewerkt. We waren enorm zenuwachtig voor de presentatie dus we waren een uur op voorhand ter plaatse om alles klaar te zetten, te overlopen, … De studenten stonden onmiddellijk klaar om te helpen, nog snel eens alles overlopen en toen kon de presentatie beginnen. We gaven eerst wat uitleg aan iedereen over de opzet van de koffers, daarna lieten we iedereen gewoon aan de slag gaan! De beste manier om de materialen te leren kennen, is er mee werken. Iedereen kreeg een kleur en wist zo naar welk spel hij/zij moest gaan. De medestudenten legden de spelen dan uit in Khmer. Vervolgens werd er doorgeschoven en wat waren we blij dat alles vlot verliep, VVOB feliciteerde ons met het harde werk! Na al het doorschuiven, kreeg iedereen nog de mogelijkheid om naar de rest van onze materialen, filmpjes, … te kijken: opnieuw heel veel geïnteresseerde. We zijn dus écht wel blij dat de materialen aansloegen. Hopelijk worden ze enorm veel gebruikt! Na de presentatie namen we afscheid van onze medestudenten en ik ga ze toch missen hoor! Na de presentatie voor de lerarenopleiding stond er ons nog een presentatie te wachten, namelijk bij het VVOB. We vertelden wat we juist allemaal geleerd hadden en wat we van onze taakbeschrijving vonden. Het was een gezellige presentatie, waar we alle drie even stilstonden bij onze ervaring hier. Als conclusie gaven we dat we het niet echt kunnen verwoorden wat ons hier nu juist allemaal overkomt. Klaar om te vertrekken!Nu staan we vertrekkensklaar om een kleine week te gaan reizen in Cambodja. Ik ga jullie volgende week dus enorm veel te vertellen hebben. Dan zal ik ondertussen al afscheid hebben genomen van Eva en Stephanie, ik zal in Siem Reap aan mijn nieuw avontuur begonnen zijn, ik zal met papa Siem Reap wat verkend hebben. Verandering staat er dus op de planning en wat ben ik enthousiast en wat bang tegelijk! Tot snel! Hier nog veel foto’s van mijn avontuur in Cambodja … Voor de klasNieuwe werkweek betekent een nieuw bericht en ook deze week heb ik weer heel wat te vertellen. Maandagochtend stond ik weer voor de klas om sport en wiskunde te geven. De leerlingen waren erg enthousiast, vooral bij het spel 123-piano. Ook bij de wiskundelessen probeerden we wat zaken uit: doorschuiven, memory, correctiesleutel, … Het ene ging al wat moeizamer dan het andere, maar uiteindelijk kwam het toch allemaal goed. Ik besef wel dat ik er vaker bij moet stilstaan dat de leerlingen me echt niet begrijpen. Langs de andere kant kan ik wel goed aantonen met mijn gezichtsuitdrukking of ik boos of blij ben en dit verstaan ze in elk land. Deze week wil ik ook iets kwijt over het beroep juf in Cambodja. Ik weet dat leerkracht zijn een veelzijdige job is, toch krijgt deze job hier soms een andere invulling. Mijn juf is namelijk ook een taxi-chauffeur. Ze brengt elke ochtend negen kinderen van de klas naar school. Ze brengt er telkens drie met haar brommer en gaat dan de volgende ‘lading’ halen. Ook vertrekt ze bijna een uur op voorhand om al de kinderen terug naar huis te brengen. Eerst brengt ze er drie weg, daarna komt ze terug en staat ze voor de klas te toeteren omdat de andere kinderen moeten klaarstaan. Een leerkracht verdient hier maar 150 USD per maand en vaak zoeken ze nog een andere verdienste, mijn juf verdient dus wat geld bij met het weg -en terugbrengen van de leerlingen. Daarnaast vult mijn juf ook een taak als boekhouder in. Bij de rapporten steken de ouders wat geld in een enveloppe voor de leerkracht, dit is om de leerkracht te stimuleren om deze in te vullen. De juf houdt nauwgezet bij van welke ouders ze hoeveel kreeg. Naast boekhouder en taxi-chauffeur gaat mijn mentor ook door als artieste. Men heeft hier geen printer dus als men iets wilt aanbrengen, tekent men vaak. Er hangen een aantal tekeningen in de klas en deze zijn werkelijk prachtig. Ik ken mijn mentor niet zo goed omdat ze vaak niet aanwezig is in de klas. Toen ik vrijdag bezoek kreeg van het VVOB heb ik haar duidelijk gemaakt dat het belangrijk was dat ze aanwezig was. Vrijdag het eerste uur gaf ik eerst een les muziek, deze les ging super. De leerlingen waren enorm enthousiast en luisterden erg goed. De les werd wel verstoord door de juf van de klas langs ons. Zij maakte duidelijk dat ze niet opgezet was met het vele lawaai. Mijn medestudenten durfden de les niet meer verderzetten. Ik stond op mijn strepen en heb de les op een stil niveau verdergezet. Daarna was het tijd voor mijn wiskundeles, ondertussen was mijn mentor ook op school geraakt. Ik was niet zo zenuwachtig als toen we de eerste keer bezoek kregen van het VVOB, al was er deze les meer wat mogelijk kon mislopen. Het was de eerste keer dat de leerlingen doorschoven en het was de eerste keer dat de leerlingen een les buiten volgden. Met hulp van Eva, Stephanie en mijn Cambodjaanse medestudenten verliep alles redelijk vlot. Je zag de leerlingen genieten van de vele activiteiten. Het VVOB was ook tevreden over onze gegeven lessen. Ze waren blij dat we zochten naar actieve werkvormen waar de leerlingen konden lopen, hinkelen, … en tegelijkertijd met de leerstof bezig waren. Daarnaast kregen we nog wat bruikbare tips mee die we zeker gaan gebruiken. Deze week wacht er ons de laatste volledige week voor de klas. Op woensdag 29 maart zullen we onze laatste les geven en ik ben niet de beste in afscheid nemen dus dat beloofd … Deze week gingen we ook iets drinken met Sien, zij is een studente die vorig jaar stage liep bij het VVOB. Ze kon Cambodja niet achter haar laten en is hier nu voor een jaar aan het lesgeven op een International School. Het was een gezellige babbel waar we ook haar Cambodjaanse vriend leerden kennen. Erg leuk om te horen dat zij nog altijd met zoveel lof over dit land spreekt. Ook hadden we deze week het pas getrouwde koppel uitgenodigd om bij ons te komen eten. We maakten frietjes en iedereen genoot van de gezellige avond. Bezoek BattambangWe hebben deze week vaak tot laat doorgewerkt zodat we dit weekend Battambang konden bezoeken. Sofie en Laura, ook studenten uit België, volgen hun stage bij VVOB in Battambang. We konden bij hen logeren, wat ons toch wat geld uitspaarden. Na een lange busrit kwamen we aan in het mooie Battambang. De meisjes (Sofie en Laura) hadden nog een verrassing voor ons in petto: een karaokeavond. Karaoké is blijkbaar een echte hype in Cambodja. Wij dachten terecht te komen in een soort van café, maar het bleek dat je dus met je groepje een kamer apart krijgt. We hebben ons enorm goed geamuseerd en hebben ons alleen gewaagd aan de Engelse liedjes. Op het einde van de avond besloten we ons toch maar niet in te schrijven voor ‘The Voice Cambodja’. We kropen snel ons bedje in want de volgende dag stond er veel op het programma. Zaterdag deden we een fietstocht van maar liefst 40 kilometer door het platteland van Battambang. Onze gids was Pisal, een enorme vriendelijke Cambodjaan. Hij heeft jammer genoeg niet veel klanten, wij waren de enigste klanten die dag. Hij vertelde ons dat hij niet goed wist hoe reclame te maken, bij deze maak ik dus wat reclame voor hem. De fietstocht was één van mijn hoogtepunten in Cambodja. Eerst bezochten we een familie die rijstbladeren maakte, ze zijn volledig afhankelijk van het weer en moeten enorm hard werken. We mochten kijken hoe alles te werk ging en werden geconfronteerd met hoe weinig deze familie heeft. Ook is hun toekomst redelijk onzeker omdat fabrieken veel sneller en meer rijstbladeren kunnen maken. Bij het volgende bezoek stonden mijn ogen al snel vol. De mensen die me goed kennen, zullen weten dat ik nogal snel emotioneel reageer. Ondertussen weet ik dat wenen zeker niet moet gezien worden als zwakte, maar dat ik het eerder mag zien als iets mooi, het is zinvol als je alles zo open kan tonen. Bij dit bezoek leerden we een familie kennen die na de Rode Khmer helemaal opnieuw moest beginnen. Toen de gruwel van de Rode Khmer in 1979 voorbij was, keerden men terug naar huis. Daar was de regel: wie eerst komt, eerst kiest. Hun stukken grond waren dus niet meer van hen, ook wisten ze niet meer wat te oogsten. Ze kwamen op het idee om bananen in schijfjes te snijden en deze dan te bakken. We proefden er enkelen en waren direct fan, in België zal ik dit zeker eens voor jullie maken. Het hoofd van de familie zag er enorm uitgeleefd uit, maar liet met trots zijn creaties zijn: hij had met kosteloos materiaal een aantal vogels gemaakt. Na dit bezoek werden we even stil van hoe deze familie leefde … Even verderop aten we noedels op een plaatselijke markt en daarna was het tijd om de bekende rijstwijn te proeven. We kregen vier glaasjes voorgeschoteld en één hiervan werd gezuiverd door middel van cobra’s. De rijstwijn wordt soms in een pot met dode cobra’s gestopt en dit zou een genezend effect geven. Wij vonden de rijstwijn redelijk straf met maar liefst 40 procent alcohol. Daarna volgde er een gezellig etentje, opnieuw alles in het midden van de tafel en delen maar. Na het eten even een dutje in de hangmat en we waren weer klaar voor deel twee van de fietstocht. De volgende stop was bij een klein hutje aan de kant van de weg, daar werden er rijststicks gemaakt. In de bamboesticks wordt er rijst gestoken en die rijst wordt helemaal opgewarmd, ook worden er bonen aan toegevoegd. Deze sticks zijn erg lekker en het is hier de ideale snack. Het dak van het hutje was helemaal zwart gekleurd van het vuur. Dit is niet alleen gevaarlijk, maar ook zo ongezond. Ook deze familie werkt hard om rond te komen. Na dit bezoek was het tijd voor de vismarkt, je wordt overweldigd door de verschrikkelijke geur. Je ziet overal dode vissen liggen met of zonder hoofd. Allerlei vispasteien worden ervan gemaakt, wij durfden er niets van te eten omdat het er zo vuil uitzag. Tenslotte fietsten we nog verder met onze mountainbike over de hobbelige wegjes. Ik besefte dat Cambodja een land is van tegengestelden. Hier is zoveel moois te zien, toch weten velen dit niet. Ook heb je prachtige naturen, maar er ligt ook zoveel afval. De mensen zijn enorm warm en liefdevol en toch laten ze niet in hun kaarten kijken. In Phnom Penh zie je vele tuktuk-chauffeurs die wonen in hun tuktuk en daarnaast zie je ook dure wagens, zoals vele Range Rovers. In Battambang zagen we ook het contrast tussen rijk en arm. Je ziet dat de mensen amper iets hebben op het platteland, toch zie je tussen al de geknutselde huisjes soms eens een villa staan. Er werd ons ook verteld dat de leerkrachten met goede punten in scholen in de stad gaan werken en dat de leerkrachten die afgestuurd zijn met slechtere punten op het platteland gaan werken. We zagen ook dat de scholen op het platteland er erg vervallen, verlaten uitzagen. Toen we verder en verder fietsten wist ik dat de kinderen die ik tegenkwam niet schoolgaand waren. Het is onbegrijpelijk dat sommige kinderen zoveel kansen krijgen en anderen amper kansen. Daarna bezochten we een killing field, we wisten al veel over de Rode Khmer en hun hardhandig optreden, toch kan je amper begrijpen wat er op die plaats is gebeurd. Er is een herdenkingsmonument neergezet en rond dit monument zijn allemaal afbeeldingen van wat de Rode Khmer met zijn slachtoffers deed. Om deze zinvolle en confronterende fietstocht af te sluiten bezochten we de bamboetrein. Deze trein werd vroeger gebruikt om te kijken of er geen obstakels op het treinspoor de weg versperde. Tijdens het regime van de Rode Khmer werden de treinen niet meer gebruikt, achteraf bij de heropbouw werd de bamboetrein enkel nog gebruikt als een toeristische attractie. Tijdens je rit kom je af en toe een tegenligger tegen, dan wordt je treintje even van het treinspoor geplaatst zodat de tegenligger door kan. Toen we terug wilden fietsen, begon het ineens heel hard te regenen. We besloten gewoon door de regen te fietsten want het was helemaal niet koud. Als een klein kind fietste ik door de plassen van de kleine veldwegen en besefte ik nogmaals dat ik hier enorm veel geniet, vooral van de kleine zaken. Kletsnat kwamen we aan bij het appartement van Sofie en Laura. We verzorgden nog snel Eva haar voet en vertrokken naar het circus. De artiesten van het circus zijn allemaal jongeren die zich in een moeilijke situatie bevinden: geweld, armoede, trauma’s, … De school probeert deze jongeren op het juiste pad te brengen op voorwaarde dat ze erg gemotiveerd zijn. De allerarmsten krijgen er ook een slaapplaats. We gingen met weinig verwachtingen naar daar, maar we kwamen overweldigd buiten. Het was ongelofelijk om de motivatie te zien tijdens de prachtige show. Achteraf wilden we natuurlijk op de foto met de enthousiaste artiesten. Het was een prachtige dag en het circus was een zalige afsluiter. Eenmaal terug op het appartement deelden we al onze ervaringen nog met elkaar, we konden besluiten dat lesgeven in een totaal vreemd land een stempel heeft gedrukt op ons als leerkracht. Zondagochtend opnieuw vroeg uit de veren om de Wat Banan-tempel te bezoeken, dit is een tempel omgeven door een bos gelegen bij een meertje. Voor je de tempel ziet, moet je ongeveer 370 treden op, je komt dus buiten adem boven aan, maar het uitzicht en de tempel maken dat zeker goed. Daarna bracht onze tuktuk-chauffeur ons nog naar een plaatselijk marktje, hier werden we wat afgeleid door de bomen vol met vleermuizen. Tenslotte hoopten we op een rustige busrit naar huis waar we wat konden bijslapen, maar niets was minder waar. We stapten de bus op en het gangpad en de hele achterkant van de bus lag vol met grote zakken; wat erin zat, wisten we niet, we wisten wel dat het iets van eten was, want het gaf een felle geur met zich mee. We werden door iedereen aangekeken want we waren de enige toeristen op de bus. Ik kroop over de vele zakken en plaatste me achteraan tussen al het materiaal. In het begin was ik wat onwennig, maar ik heb er het beste van gemaakt. Met simpele woordjes probeerde ik wat contacten te leggen met de Cambodjanen, er werd veel gelachen en achteraf werd het best nog wel gezellig. Het werd wel wat ongemakkelijk toen de jongeman langs me mij begon te filmen. Ik was nog wat knipwerk aan het inhalen aangezien slapen er toch niet inzat, een vijftal minuten werd ik gefilmd, daarna bekijk hij het filmpje ongeveer vijf keer. De speciale busrit werd ook stilgelegd omdat we moesten stoppen bij de carwash, wij vonden het vooral erg jammer dat ze de bus binnenin niet hebben gepoetst. Toen we eindelijk aankwamen in Phnom Penh geraakten we niet onmiddellijk uit de bus omdat de deur niet meer openging. Het was moeilijk om juist te begrijpen wat er precies aan de hand was omdat niemand op de bus Engels kon. Het was een speciale busrit, maar besloten de volgende keer toch maar bij onze vaste busmaatschappij een kaartje te kopen. Nu begint er opnieuw een werkweek en ik was enorm blij om mijn leerlingen terug te zien. Ik werd ontvangen met vele knuffels en wat houdt juf Hannah van knuffels! Tenslotte zou ik jullie graag nog wat foto’s willen laten zien van Sofie en Laura, zij hebben enkele prachtige foto’s genomen in Battambang. Genieten maar … Ik leer nog elke dag bij dus zit hier nog steeds op mijn plaatsje, enorm veel liefs
Hannah Hier ben ik weer met weer goed weer want de laatste weken is het enkel nog warmer geworden. Ik houd me vast voor april want dan komen de warmste maanden eraan, ik ben benieuwd … Momenteel hebben de Cambodjanen zeker geen last van de warmte, ze dragen meestal een lange broek en een trui, bijna niet te geloven. Ik heb tot nu toe weinig last gehad van de warmte, maar de laatste week voel ik dat het steeds warmer wordt. Gelijkheid promotenDeze week heb ik weinig voor de klas gestaan omdat we dinsdag en woensdag niet moesten lesgeven wegens International Women’s Day, op deze dag gaan de kinderen in Cambodja niet naar school. In onze school kregen de kinderen er een extra vrije dag bij. Voor ons betekende dit dat we extra tijd hadden om aan onze koffer te werken, dit kwam erg goed van pas. De koffer begint beetje bij beetje meer vorm te krijgen en we hebben al bijna een hele kast vol met spelletjes. Dit betekent wel veel knipwerk, maar terwijl proberen we wat series te kijken zodat het knipwerk toch nog leuk wordt. Onze instructiekaarten worden ook vertaald in het Khmer zodat midden april de koffer helemaal gebruiksklaar is. Door deze twee extra werkdagen waren we terug op schema en hebben we een goed overzicht van wat er nu juist nog allemaal moet gebeuren. Midden april, als onze stage bij het VVOB erop zit, moeten we deze koffer voorstellen. We hopen dat dit op een interactieve manier kan, waar de leerkrachten alle materialen kunnen uitproberen. Nu alles vorm begint te krijgen, besef ik ook dat mijn laatste maand stage bij het VVOB begint. Daarna wacht er me iets onbekend, ik probeer er niet te veel aan te denken want dat avontuur zal ik helemaal alleen moeten aangaan. Maar eerst dit avontuur afwerken want er staan nog wat to-do’s op de planning deze maand: lesgeven, koffer op punt zetten, presentaties voorbereiden, demolessen voorbereiden en geven, … Door een goede samenwerking zien we dit wel zitten, we genieten vooral van alles wat op ons afkomt want het is steeds zo anders dan in België. Deze week was dus iets anders dan de voorbije weken en op vrijdag gaf ik ook geen wiskunde. We werkten met ons drie een les uit over International Women’s Day, deze les mochten we gaan geven in vijf klassen. Vrijdag stond er dus een hele dag lesgeven op het programma. Ook kwam er een cameraman aan te pas want later zal deze les in een filmpje van het VVOB gestoken worden. De les was een succes, in het begin van de les dacht iedereen redelijk stereotiep over mannen en vrouwen. Door een toneeltje en wat oefeningen denken we toch dat we het stereotiep denken wat hebben kunnen doorbreken. Met onze ervaring merkten we bijna tot geen ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, maar dat betekent niet dat deze er niet is. Vrouwen stoppen hier veel vroeger met school, dit omdat ze thuis moeten helpen, maar ook doordat er op school geen fatsoenlijke sanitaire voorzieningen zijn. Er werd ons ook verteld dat een aantal jaar geleden jongens en meisjes niet langs elkaar mochten gaan zitten. Hier merk ik momenteel niets meer van en maar goed ook! Naast werken aan de koffer en het lesgeven zijn we ook een wetenschapsfestival gaan bezoeken. ‘STEM’ (Science – Technology – Engineering – Mathematics) is zeer actueel in België, ik was dus verbaasd dat het hier ook actueel was. Op het festival vonden we allemaal standjes met studenten die een proefje uitlegde, reclame maakte, iets hadden ontworpen, … Ook het VVOB had een standje met materialen. Vele studenten kwamen een kijkje nemen en ook wij waren onder de indruk. Het was leerrijk, vooral omdat alles zo interactief was. Zo hebben we een woordzoeker gemaakt die geschreven was door leerlingen van de lagere school. Super om hen zo gedreven bezig te zien, ze mogen terecht fier zijn op de vele materialen die ze maakten. Ook waren we deze week uitgenodigd om bij Leanne te gaan eten, een studente lerarenopleiding secundair. Ze maakte voor ons balletjes in tomatensaus, het was enorm lekker en we hopen maar dat we nog eens worden uitgenodigd. Deze week wacht er me weer een week lesgeven; wiskunde, sport en een lesje muziek. Vrijdag zal ik voor de eerste keer muziek geven in Cambodja en het lijkt me dat dit ook de eerste keer muziek zal zijn voor de leerlingen: spannend dus. Ook krijgen we vrijdag tijdens wiskunde bezoek van het VVOB dat maakt het nog spannender, ik hoop dat het goed zal verlopen want ik neem de leerlingen mee naar buiten. Ik moet wel zeggen dat ik men hart al begin te verliezen in grade 2, ook hier zal ik het moeilijk hebben om afscheid te nemen. Gelukkig zie ik de leerlingen van grade 5 soms nog, de leerlingen komen af en toe eens langs om me gedag te zeggen en wat doet me dat deugd! In grade 2 spreekt vooral het enthousiasme en de spontaniteit me aan. Hier kan ik veel werken met materialen en de leerlingen zien dit elke keer opnieuw als een spelletje. Al het materiaal dat we hebben wordt ingezet; dopjes, papiertjes, stokjes, stenen, … Ook stoppen ze hier bijna elke dag een halfuur op voorhand, op deze momenten kan ik het materiaal van de koffer uitproberen. Ik ben blij dat de leerlingen het materiaal leren kennen en dat we kunnen reflecteren over ons materiaal, al had ik liever gehad dat ze het laatste halfuur zelf zinvol invullen en als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat dit het geval gaat zijn bij mijn vertrek … ZiekenhuisDeze week hebben we jammer genoeg ook een bezoekje moeten brengen aan het ziekenhuis. Eva heeft sinds het weekendje zee een open wonde op haar voet die niet beter wordt. Omdat deze begon te ontsteken, hebben we het VVOB geïnformeerd en zij hebben ons een goed ziekenhuis doorgegeven. Het ziekenhuis waar wij zijn geweest, was goed in orde, maar hier is ook een heel groot prijskaartje aan verbonden. Goede ziekenzorg is dus jammer genoeg niet voor iedereen. De andere, iets betaalbaardere, ziekenhuizen zijn dan ook niet om naar huis te schrijven. Er zijn dan ook Cambodjanen die naar Thailand reizen om daar betere ziekenzorg te krijgen, maar deze reis is voor velen ook niet betaalbaar. Gezond zijn is één van de belangrijkste zaken en het doet pijn om te zien dat niet iedereen op een goede behandeling kan rekenen. Niet alleen in Cambodja, maar in vele andere landen is dit het geval. Zeker iets om bij stil te staan. Het gezellige Siem Reap Vrijdag, na het lesgeven, zijn we onmiddellijk met de bus naar Siem Reap vertrokken. Aan de foto’s kan je zien dat zo een busrit erg vermoeiend is. Dit weekend stond er een waterval op het programma. De waterval is gesitueerd in het ‘Phnom Kulen National Park’. Zaterdagochtend vertrokken we met de bus, omdat het toch een eindje was, stopten we af en toe onderweg. Op een stop, in letterlijk de middle of nowhere, kwamen we de familie van Sopheap (de bruid) tegen. Het was een zeer toevallig, maar leuk weerzien. Dezelfde dag kwamen we ook Veerle, onze stagebegeleidster van het VVOB tegen op de dagtrip. Het leek alsof we echte locals waren want we kenden precies iedereen. Op de dagtrip bezochten we eerst de Boeddha, deze is op een berg gelegen en is maar liefst acht meter hoog. Vele gelovigen leggen lotusbloemen bij de Boeddha, dit zou hen een gelukkig leven geven. Ten tweede bezochten we de 1000 linga’s, hier zagen we allerlei kunstwerken onder water. Vele stukken bestonden uit een vrouwelijk en een mannelijk deel, als over deze twee water stroomde, zou dit water gezuiverd zijn. Deze twee eerste stoppen waren, voor ons, niet echte meevallers: we keken dus enorm uit naar de waterval en deze was echt prachtig! In het midden van het bos vindt je twee watervallen, de zon maakt het allemaal natuurlijk dubbel zo mooi. Je voelt je heel klein als je onder de waterval gaat staan, het geeft je een gelukzalig gevoel. Ik hoop dat ik in de toekomst nog vele watervallen mag bezoeken en er dan zeker onder mag zwemmen. Ook Eva heeft van de waterval kunnen genieten, we hebben een band gehuurd waar ze in is gaan liggen, op deze manier raakten haar voeten het water niet. Wij trokken haar dan zo de hele tijd vooruit, een grappig beeld om te zien! We hopen dat ze tijdens haar Zuidstage nog eens de kans krijgt om echt onder een waterval te zwemmen. Die avond besloten we af te spreken met studenten die ook samenwerkten met VVOB. Laura en Sofie zijn ook studenten leerkracht lager onderwijs en doen hun stage in Battambang. We gingen gezellig iets eten bij een kraampje langs de weg en vervolgens gingen we een stapje in de wereld zetten. Ik moest, als leerkracht als cultuurparticipant, ook het nachtleven eens onder de loep nemen. Ik moet zeggen we hebben ons geweldig geamuseerd in pub street. De muziek wordt soms wel stopgezet en dan gaat iedereen los op een Cambodjaanse hit, heel grappig om te zien! Ook staan de Cambodjanen met hun hand op hun gezicht op de foto, dit is hier blijkbaar een hype. We wisten dat het tijd was om te gaan slapen toen Eva dacht dat ‘het is een nacht’ werd geschreven door Marco Borsato… Het was een geslaagde dansavond, dit hadden we wel verdiend! Volgend weekend bezoeken we Battambang, dit is meer het platteland van Cambodja. Sofie en Laura hebben heel wat activiteiten voor ons op de planning staan, we zijn enorm benieuwd naar opnieuw een ander gezicht van Cambodja. Daddy coolZoals ik eerder al zei, rest er mij nog maar een maand stage bij het VVOB. Daarna zal ik afscheid nemen van Eva en Stephanie en verder reizen naar Siem Reap, daar zal ik lesgeven in een plaatselijk schooltje. Toch ben ik niet helemaal alleen want mijn papa komt me bezoeken. Hij maakt, samen met een vriend, een rondreis in Thailand en komt dan zo door naar Cambodja. Deze reis stond al langer op zijn verlanglijstje, maar door mijn Zuidstage heeft hij de stap gezet. Binnen een maand zal ik hem dus laten zien waarom ik verliefd ben op Cambodja. Ik kijk er enorm naar uit om samen met hem te reizen voor een kleine week. Dat wordt vast iets om nooit te vergeten! Weer een nieuwe week, weer een nieuw berichtje vanuit het verre Cambodja. Afscheid grade 5Deze week heb ik voor de laatste keer lesgegeven in grade 5. Het afscheid viel me zwaar omdat ik ondertussen de leerlingen beter leerde kennen. Ik heb veel geleerd in grade 5 en zou de laatste les niet zomaar voorbij laten gaan. Ik kreeg van de Cambodjaanse medestudenten vrij spel en besloot een hoekenwerk te maken van zes hoeken met allerlei opdrachten over cijferen. De leerlingen konden gedurende dit hoekenwerk zes keer doorschuiven. Toen de bel ging, moesten de leerlingen nog maar één hoek afwerken, ik vroeg aan mijn medestudent of ze misschien nog vijf minuutjes na de pauze mochten verder werken, ik kreeg een positief antwoord. De leerlingen waren ook erg blij dat ze hun werk konden verder zetten na de pauze. Toen de leerlingen de klas terug binnenkwamen, begon mijn medestudent al het materiaal op te ruimen, ik vroeg haar waarom ze dat deed. Ze zei dat er te weinig tijd was om verder te doen en dat zij haar les moest beginnen. Teleurgesteld ruimden we allen het materiaal op. Daarna zag ik mijn medestudent achter de bureau plaatsnemen met haar boek. Ik vroeg haar waarom ze haar les niet gaf, ze zei dat ze vergeten was waarover de les ging en dat ze de les nog ging nakijken. Op zo een momenten word ik vooral boos omdat er tijd voorbij gaat die zinvol had kunnen ingevuld worden. Ook doe je enorm veel moeite om materialen te maken, als je dan ziet dat je leerlingen dit helemaal te gek vinden en er niet mee mogen werken, voel je je erg machteloos. Uiteindelijk, na een halfuur!, is ze haar les begonnen om die vervolgens een halfuur eerder stop te zetten. Ik besloot het langs me neer te zetten en er nog een mooi afscheid van te maken. Er werden wat foto’s genomen en de klasmentor bedankte me voor het werk. Ook hebben we een aantal materialen aan haar gegeven, in de hoop dat ze deze gebruikt. Tijdens de terugreis haalde we samen wat herinneringen op over onze eerste maand lesgeven, we konden besluiten dat we dat alle drie goed hebben gedaan! Naast het lesgeven in grade 5 geven we ook soms lessen sport. We hadden al eens laten vallen dat we ook graag een les muziek zouden geven omdat de leerlingen dit nog nooit eerder hebben gehad. Na een positief antwoord gingen we onmiddellijk aan de slag, we maakten allerlei muziekinstrumenten van kosteloos materiaal. We gaven de les in grade 1 en het was een groot succes! Een nieuwe klas!Niet weten wat te verwachten, vertrokken we woensdag naar onze nieuwe klas. Onze medestudenten moesten al lesgeven, wij mochten nog één dagje observeren. Ik merkte al snel op dat deze klas een grote uitdaging ging zijn: 40 luidruchtige leerlingen! De leerlingen moeten veel herhalen, opzeggen en zitten zo kort op elkaar waardoor er vaak kleine ruzies ontstaan. Ook gaat er veel tijd verloren omdat ze zoveel moeten overschrijven. Jammer genoeg werd ik ook in deze klas geconfronteerd met het hardhandig optreden van de klasmentor. Ze kan erg boos worden, waarna het wel eens voorvalt dat ze de kinderen een mep geeft. Ik ben er zeker van dat andere methodes duizend keer zo effectief zijn, hopen dat ze dat kan inzien. Ook viel me de spontaniteit van de kinderen op. Ze komen me vaak verhalen vertellen in het Khmer, waar ik dus amper iets van versta. In hun enthousiasme vergeten ze dat ik helemaal geen Khmer kan spreken. Op het einde van de schooldag werden de lessen een halfuur op voorhand stopgezet, waardoor de kinderen vol ongeduld op de bel stonden te wachten. (De bel is een ijzeren pot op de speelkoer waar een leerling met een stok mag opslaan) De leerlingen spurtten naar buiten, mijn medestudent probeerde ze tegen te houden, waarna de leerlingen vervolgens uit het raam sprongen om zo naar buiten te kunnen. Ik wist even niet wat ik zag en hoopte dat ik de volgende dag kon ingrijpen, er stond me dus wat te wachten! De volgende dag was het donderdag, de dag waarop we niet moeten lesgeven. We werden wel verwacht bij het VVOB voor een bespreking. In de avond nog wat materialen maken want onze eerste les in onze nieuwe grade naderde… De eerste les die ik mocht geven, was een les sport. Ik ben dus ineens ook turnjuf van grade 2 op maandag en vrijdag. Gelukkig kreeg ik hulp van Eva en Stephanie op die manier konden we alles voordoen. De eerste les leerde de leerlingen estafette kennen, ze waren enorm blij dat ze hun eens volledig konden laten gaan. Tijdens wiskunde gaf ik les over breuken en ik had vele materialen bij, zelfs een cake om de helft aan te brengen. De les was een succes, al is het soms wat aanpassen want de leerlingen verstaan echt niets van wat je zegt. In grade 5 verstonden ze mijn kleine instructies wel. De klasmentor was ook tevreden omdat de les uit verschillende activiteiten bestond waardoor de leerlingen aandachtig bleven. Toen de dag erop zat, deden mijn medestudenten de ramen dicht uit voorzorg! Toch werd de les weer een halfuur op voorhand stopgezet, ik kon dus ergens wel begrijpen dat de leerlingen staan te popelen om te vertrekken. Ik gaf, na aandringen, nog snel een lesje Engels over de kleuren. Tien minuten voor de bel moest ik weer stoppen met lesgeven. Toen de bel ging, stormden de leerlingen weer naar buiten. Ik heb snel ingegrepen en mijn stem eens goed laten horen, ik vertelde dat niemand naar buiten ging op zo een manier en dat iedereen fatsoenlijk moest plaatsnemen en dan pas kon vertrekken en het had gelukkig effect! De dag werd op een fatsoenlijke manier afgesloten. Ik ging moe, maar voldaan naar huis. Ik ben enorm benieuwd naar het vervolg in grade 2. Wegwerpen maar...Deze week ben ik hard verschoten van de gang van zaken als het over afval gaat. Op de speelkoer staat kort bij elke klas een bak voor het afval, alles mag hierin gegooid worden. De leerlingen moeten vaak in de ochtend of voor een les de speelkoer opruimen. Dan wordt ook alles in die bak geplaatst, ik vroeg me wel eens af waar die bak dan werd leeggemaakt. Ik ging eens een kijkje nemen bij mijn leerlingen die de bak wegdroegen, zij gooiden al het afval in het riviertje achter de school. Iedere klas komt hier zijn afval dumpen dus ik kan je verzekeren dat het er als een stort uitzag. Ook wordt er veel afval opgestookt, dit merkte ik op toen heel de klas vol damp hing. Ik ben er niet goed van dat alles gewoon op de grond wordt gegooid, weeral eens een herinnering dat ik ergens heel vreemd ben terechtgekomen. WerkweekendVorig weekend zijn we weer verbaasd door de prachtige kanten van Cambodja. Dit weekend was het dus tijd om wat voorop te werken want volgend weekend trekken we er weer op uit! We hebben heel wat geknipt, geplakt, aan onze fiches gewerkt, … Zaterdagavond zijn we dan naar de Night Market geweest om wat te ontspannen. Leanne, een studente van Brugge die ook hier haar stage loopt, vergezelde ons. Het was een leuke avond, waar we weer aten op de matten en vervolgens het marktje wat verkenden. Mijn aankoop: nieuwe sandalen van 4 USD omdat mijn vorige het begeven hadden. Vandaag, op zondag, wacht ons weer wat schoolwerk. Omdat de warmte wat tegensteekt tijdens het schoolwerk hebben we besloten om ons werk verder te zetten aan een zwembad in de buurt. Volgende week wacht er ons opnieuw een boeiende week in onze nieuwe klas, ook geven les over de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, gaan we een festival bezoeken over wetenschappen en begeven we ons opnieuw naar het gezellige Siem Reap. Tot snel, lieve lezers! Deze week was ik weer ‘teacher Anna’ van grade 5 en dat bevalt me goed. Ik gaf vooral les over cijferen en probeerde de leerlingen elke les op een speelse manier aan het werk te zetten. Dit door er een soort wedstrijd van te maken tussen de verschillende groepjes. Daarnaast gaf ik ook les over het gebruik van een zakrekenmachine. In deze les speelde de leerlingen een spel met een spelbord. De mentor was erg blij met het spelbord en toonde dit door het spelbord op te hangen op het prikbord. Ik voelde me vereerd, maar heb toch wel vermeld dat ik dit liever gebruikt zie worden dan op het prikbord zie hangen. Ik merk ook dat ik steeds meer ‘mijn goesting’ mag doen. In het begin waren de studenten heel voorzichtig als ik eens iets uitprobeerde, nu zeggen ze dat ik mag kiezen. Zo geef ik deze week bijvoorbeeld een les zonder de vijf stappen te volgen. Ik mag mijn les gewoon onmiddellijk beginnen, er staan zes hoeken op het programma en dus ook zes keer doorschuiven: hopen dat dat maar goedkomt! Al moet ik zeggen dat het doorschuiven toch al redelijk vlot gaat. Er zijn vooral moeilijkheden als ik de leerlingen van plaats laat veranderen. Ik geef elke groep een oefening en op het bord staan allemaal oplossingen op gekleurd papier. Je maakt de oefening en kijkt op het bord welke kleur je hebt, die verwijst je dan naar de groep waar je plaatsneemt. De leerlingen gaan na deze oefening even op hun nieuwe plaats zitten en als ik dan begin met mijn uitleg zetten ze zich snel terug op hun vaste plaats: deze week probeer ik het gewoon nog eens dan zal het wel lukken! Vorige week werd er ook veel gepoetst, de leerlingen hadden vaak geen les en moesten de speelkoer of de klas poetsen. Dit is jammer want als de leerlingen dan terug de klas binnenkomen en er is nog een halfuur tijd, zeggen de studenten/leerkracht dat er te weinig tijd is voor hun les. Als ik dan voorstel om nog snel even Engels te geven, krijg ik het antwoord dat hier geen tijd voor is. Dit is dus een groot verschil met lesgeven in België: daar kom je tijd tekort. De leerlingen moeten altijd bezig zijn en elk vrij moment wordt toch benut. Langs de ene kant goed want de leerlingen leren altijd bij, maar ergens kan ik me toch ook wel vinden in de no-stress momenten hier. Ik merk hier minder druk op de leerlingen. Toch is het jammer om te zien dat de leerlingen willen bijleren en dat leerkansen blijven liggen … Het is dus een dubbel gevoel. Deze week moet ik dus afscheid nemen van de leerlingen van grade 5 en ik weet dat dit me zwaar zal vallen. Ik zal ze ook niet meer zien omdat de maand om is en ze nu les krijgen in de namiddag. Dit leerjaar viel goed mee omdat ze al een beetje Engels kunnen, graag willen leren, enorm enthousiast zijn bij de lessen en ze erg veel dankbaarheid tonen. Ik heb hier dus als leerkracht al veel bijgeleerd en ben benieuwd voor de volgende uitdaging in grade 2. Ook het VVOB was enorm benieuwd naar wat we al, als leerkracht, hebben bijgeleerd. We schreven allemaal een tekstje en dat hebben ze in een artikel gegoten, hier de link zodat de geïnteresseerde het eens kunnen lezen: http://www.vvob.be/cambodia/news/back-basics-less-more. Ook hebben we deze week nog wat geholpen in grade 1: we gaven lessen sport en een herhalingsles wiskunde. Bij de lessen sport is het ongelofelijk om te zien hoe blij de leerlingen zijn als ze eens een keertje actief mogen bezig zijn. Meestal staan ze in rijen geordend en hangt er aan elk nummer een beweging vast, de nummers worden opgezegd gevolgd door een beweging van de leerlingen. We snappen dus goed dat de leerlingen dit al een tijdje beu waren. We probeerden spelen zoals tikkertje, Chinese voetbal, vlaggenroof, … De uitleg is soms wat moeilijk, maar eens we het spel spelen lukt het wel. Ook bij de herhalingslessen wiskunde zijn de leerlingen blij dat ze drie juffen hebben die komen lesgeven. Maar ze worden vooral euforisch bij het zien van ‘Lila’. Lila is een zorgenpopje, ik heb haar gekregen voor mijn vertrek van collega’s van mijn mama. Als je een zorg heb, kan je deze op een briefje schrijven en in Lila stoppen. De volgende dag zou de zorg weg zijn, we hebben Lila soms al eens uitgeprobeerd en ze werkt écht! Naast zorgen wegwerken, heeft Lila nog een andere functie gekregen. Om de symbolen groter, kleiner dan aan te brengen, gebruiken we haar. Het bekje staat voor haar mond want Lila eet namelijk altijd het meeste. We hebben het met handen en voeten uitgelegd en de leerlingen snapten het. Nu roepen we samen naar Lila in het begin van de les en wat zijn ze blij als ze tevoorschijn komt. Lila wordt hier door iedereen graag gezien en dan genieten wij mee … Vertaling alstublieft? Deze vrijdag kreeg ik bezoek van het VVOB en wat waren we zenuwachtig! We zagen dat Veerle en Samphon arriveerde en hoopten dat alles vlot ging verlopen. Mijn mentor had al een bank achteraan geplaatst en had al mijn materiaal op een prikbord gehangen, dit stelde me wel gerust. Eerst was Stephanie aan de beurt, na de les volgde er nog een bespreking en toen was ik aan de beurt. De les ging over cijferen met kommagetallen, ik had een toneeltje voorbereid als inleiding en daarna volgde er een korte uitleg. Na de uitleg konden de leerlingen oefeningen maken. Als je in je groep vijf oefeningen inleverde van een symbool kon je op het bord de bijhorende kleur te weten komen. Zo konden de leerlingen elke provincie van Cambodja in de juiste kleur kleuren. De leerlingen waren fan en het VVOB ook. Bij het samenzitten vertelden de studenten leerkracht en de mentor dat ze ideeën van me zullen overnemen: hier ben ik enorm blij mee. Het VVOB liet me vooral zelf reflecteren over de les, wat erg zinvol was. Veerle en Samphon waren tevreden over ons alle drie en wat waren we opgelucht. Voor de les begon, beseften we nog maar eens hoe ver weg we van huis zijn. We vertelden aan de medestudenten lerarenopleiding dat we stress hadden. Toen keken ze maar raar op, het woord stress is hier duidelijk geen gegeven. Ze konden er namelijk geen juiste vertaling voor vinden. Hoe raar dat iets wat onze maatschappij thuis bijna typeert, hier niet te begrijpen valt … Andere methodesDeze week hebben mijn Cambodjaanse studenten de lat gebruikt. De klas was erg rumoerig en één student ging met de lat rond. Ze slagen de leerlingen niet hard met de lat, maar het blijft slagen. Ook draaien ze soms aan de huid achter de oren van de leerlingen en dit doet wel pijn. Deze methodes werken niet, de leerlingen blijven rumoerig en het maakt ze niet veel uit als ze geslagen worden met de lat. Ik probeer door middel van leerlingen apart te zetten te tonen dat het anders kan. Leerlingen uit elkaar zetten, helpt al veel. Ook weten de leerlingen dat als ik op mijn fluitje fluit ik stilte vraag. Ik kijk boos naar leerlingen die nog praten en dat blijkt goed te werken. Tijdens het voorbereiden van onze lessen heb ik aangegeven dat ze mijn hulp altijd mogen inroepen als het te luid wordt in de klas. Dit hebben ze nu al één keertje gedaan, na mijn aandringen. Hopelijk beseffen ze dat kinderen slaan met een lat niet de juiste methode is. Eenmaal terug op het appartement kunnen we even alles kwijt aan elkaar want het doet pijn om zoiets nutteloos te zien. K(r)otWe leren onze medestudenten van Cambodja steeds beter kennen, zo kwamen we te weten dat je hier ook op kot kon. De medestudent van Eva zit hier bijvoorbeeld op kot, hij wees eens in de verte naar zijn kot. Wij zagen eerder een soort van stal en dachten dat hij ‘daar ergens in de buurt’ bedoelde. Voor het lessen voorbereiden, zei hij dat hij nog even naar zijn kamer ging. Wij vroegen hem of we even mee konden komen kijken. Het is moeilijk om uit te leggen hoe het eruit ziet, maar ik kan niet echt een ander woord dan schrijnend vinden. Ze leven met zes in een kamer, je kan het vergelijken met de oppervlakte van een kleine garage. Er staan twee bedden, zonder matras: ze slapen dus met drie in één bed. Deze garage wordt nog eens volgepropt met vijftien brommertjes van andere studenten. We zijn erg geschrokken door te zien hoe onze medestudenten leven. We dachten wel dat het anders zou zijn dan onze manier van leven, maar dit hadden we niet verwacht. Dit is iets om niet snel te vergeten. Op een (on)bewoond eilandNa de positieve beoordeling van het VVOB waren we klaar om zorgeloos naar de zee te vertrekken. We stonden op het punt te vertrekken en toen werd er op onze deur geklopt. Het bleek de nonkel van mijn mama te zijn die op doorreis was door Cambodja. Het was een leuk blitzbezoek. Daarna vertrokken we met de bus voor vier uur naar Sihanoukville. Het viel me op, net zoals bij de trip naar Siem Reap, dat er maar één grote weg is. Je hebt bijna geen zijwegen. Er is telkens één baan die je naar de grotere steden brengt. Langs de weg zie je veel natuur, na een tijdje kom je dan een schooltje, een marktje en wat paalwoningen tegen en zo gaat het de hele tijd door. Eenmaal aangekomen was het al donker, we besloten nog snel opzoek te gaan naar wat eten. Na het eten hadden we een cocktail op het strand verdiend om ons harde werk te belonen. Door de week proberen we zoveel mogelijk werk af te ronden, zo hebben we de kans om in het weekend zoveel mogelijk van het land te zien. Na de cocktail gingen we nog wat dansen om daarna in ons bedje te kruipen. De volgende dag stonden we vroeg op om richting Kon Rong Samloem te vertrekken. Op het internet hadden we al prachtige foto’s gezien, maar we dachten dat deze foto’s niet echt konden zijn. Eenmaal aangekomen op het eiland vielen onze monden open. Het was écht zoals ‘in de boekskes’. De medewerkers legden ons uit dat het eiland gerund wordt door vrijwilligers. Vele jongeren reizen naar hier en werken hier wat en krijgen dan gratis een verblijfplaats. Verder vertelde ze ons dat er een grote kans was dat we gekko’s zouden tegenkomen. We besloten snel onze zwemkleren aan te trekken want er wachtte ons een snorkeltrip. We gingen hadden een snorkeltrip voor en na lunch. De boot bracht ons naar een plaats waar er veel te zien was: we zagen vele soorten vissen, zee-egels, koralen, … De zee is erg helder dus je kan veel zien. In de middag even bekomen, wat eten en in de namiddag opnieuw wat snorkelen. Moe maar voldaan verkenden we in de avond het eiland nog wat, fristen we ons wat op in ons hutje en gingen we eten. Ook hebben we heel wat knipwerk kunnen doen tijdens het zonnen op het strand. In de avond waren we erg benieuwd naar plankton. Dit zijn plantjes onder water die zouden lichtgeven. We vertrokken naar het donkere gedeelte van het strand en begonnen te zoeken naar ‘iets’ wat licht geeft. We zagen precies wat licht in de zee, maar dit was eerder de reflectie van het licht wat verderop. Een beetje teleurgesteld vertrokken we terug naar ons hutje. Daar kwamen we Engelsen tegen die onder de indruk waren van wat ze gezien hadden. Vriendelijk vroegen we of we met ze mee konden. Eenmaal terug op het donkere gedeelte zagen we de plankton. Met ons voet stampten we wat in het zand en allemaal groene lichtjes kwamen tevoorschijn, wat was dit mooi om te zien. Daarna was het tijd om te gaan slapen, in ons hutje zagen we nog een grote gekko! We besloten ons muggennet helemaal onder ons matras te stoppen, zo kon er zeker niets aan ons. Ik heb die nacht bitter weinig geslapen, ik was zo moe maar kon de slaap niet vatten. Toch was het een superervaring om in zo een hutje op een eiland te slapen. De volgende ochtend ontbijten met een prachtig uitzicht en dan terug op de boot naar Sihanoukville. Daar hebben we nog een marktje bezocht en nog wat op het strand gelegen. Na de lange busrit naar Phnom Penh kwam we moe terug aan, toch wachtten er nog wat schoolwerk voor de volgende dag. We hebben dan alle drie goed doorgewerkt zodat we toch op een fatsoenlijk uur zijn kunnen gaan slapen. Er wacht ons namelijk een vermoeiende week! Eenmaal in mij bedje besefte ik dat ik toch een geluksvogel ben en dat ik dankbaar mag zijn voor de vele kansen die ik hier krijg. Ik leer nog steeds elke dag bij, dit over het lesgeven, maar ook jezelf kom je hier tegen. Vele warme groetjes, Hannah als Cambodjaanse Hier ben ik weer met een nieuw blogbericht, ik geniet ervan om elke week neer te schrijven wat ik hier gedaan heb. Ik moet zeggen dat deze week één van de hoogtepunten was van mijn Zuidstage door het prachtige trouwfeest. Maar eerst wat meer over de werkweek die toch ook wel erg leerrijk was! Lesgeven, bijleren en genieten Deze week was ik weer teacher Anna en ik vind steeds beter mijn weg in grade 5. Jammer dat we volgende week woensdag al wisselen van leerjaar, op 1 maart zal ik namelijk al in grade 2 aan de slag gaan. Deze week, in grade 5, heb ik ook kunnen genieten van het lesgeven. Als je ziet dat de leerlingen bezig zijn en het leuk hebben, dan doet dat je deugd. Ik probeer ook zoveel mogelijk op te hangen wat de kinderen maken, dat maakt het allemaal wat persoonlijker. Ik gaf les over cijferen, kommagetallen, breuken, … Ook heb ik deze week voor de eerste keer ‘doorgeschoven’, dit zien ze hier als ‘vreemd’. Ze snappen niet dat je niet gewoon je materiaal verplaatst in plaats van de leerlingen. De eerste keer ging het niet zo vlot, maar we geven niet op! Ook ben ik elke keer verbaasd op de manier hoe de leerlingen de klas binnenkomen. Als de bel gaat, zie je de leerlingen nog snel noedels kopen, wat betekent dat mijn klas ineens verandert in een cafetaria. Ik probeer duidelijk te maken dat de leerlingen op tijd moeten zijn en niet mogen eten in de klas, dit komt niet echt aan; ze snappen ook niet waarom je niet in de klas zou mogen eten. Ook kijken de studenten maar raar op als ik een leerling die niet luistert apart zet, dit hebben ze precies nog niet eerder geprobeerd. Toch vond ik dat het zijn effect bereikt had. Naast de lessen in grade 5 helpen we soms met wiskunde en sport in het eerste leerjaar; hier is het echt oefenen op klashouden. Zoveel kinderen op elkaar gepropt in één lokaal die mogen eten, drinken, speelgoed hebben op de bank; een hele uitdaging. Door middel van onze ‘pan’ proberen we het stil te maken, ook proberen we met een knuffel, een spel of een toneeltje de aandachtig toch te trekken van de kinderen. Na de lessen vind ik telkens dat we onszelf een pluim mogen geven! De voorbereidingen van de lessen gingen deze week redelijk goed, maar ik moet zeggen dat we toch wel regelmatig vloeken omdat we geen printer hebben. Je mogelijkheden liggen dan al beperkter, je kan namelijk niet elke les 28 maal een werkblad overschrijven. Het is dus zoeken naar alternatieven die toch haalbaar zijn. Ook de vertalingen van de medestudenten gaan vlotter dan in het begin. We begrijpen elkaar beter en kunnen elkaar aanvullen tijdens het lesgeven. Ik probeer nu ook extra te verwoorden 'waarom' ik kies voor een bepaalde werkvorm, zodat ze begrijpen dat ik hier over heb nagedacht en hier iets mee wil bereiken. Deze week staat er nog veel lesgeven op het programma, toch heb ik deze week meer stress. De medewerkers van het VVOB komen namelijk vrijdag observeren. Ik hoop dat deze les goed zal gaan, ik weet nu al dat ik op zal zijn van de zenuwen. Afwachten dus … Het leven zoals het is ...We wonen met drie in ons appartementje en dat gaat nog steeds goed. We gaan op maandag en woensdag rijst eten en op de andere dagen koken we. Deze week is er ook gewisseld van kamer, nu slaapt Eva bij me. De laatste maand moet ik alleen slapen. Ook de was, het poetsen, … gaat vlot. We communiceren goed, waardoor de taken goed verdeeld zijn. Door de week doen we veel voor school zodat we in het weekend van het land kunnen genieten. Dit weekend staat er een bezoekje aan de zee op het programma, ik ben enorm benieuwd! Ook op straat zijn we nog vaak verbaasd door de vele zaken die we tegenkomen. Oost West Thuis ...Ik moet toegeven dat ik vorige week wat last heb gehad van heimwee. Ik ben hier nu een maand en vind dat deze maand enorm snel is gegaan, toch weet ik dat er me nog vier maanden te wachten staan, waarvan ik twee maanden alleen zal doorbrengen in Siem Reap. Een knuffel van het thuisfront zou me gewoon enorm deugd doen! Gelukkig hebben we een druk programma waardoor de heimwee nooit écht lang duurt. Bij deze dus een dikke ‘virtuele’ knuffel voor jullie! Toch word ik hier ook wel wat verwend, bijvoorbeeld bij Valentijn. Toen kreeg ik een roos in papier van de leerkracht, Valentijn wordt hier dus ook gevierd. Op het papiertje staat geschreven dat ze me veel geluk wensen en een goede gezondheid: enorm liefdevol dus! Levenservaring!Dit weekend was dus écht een hoogtepunt doordat we deel konden uitmaken van een échte Cambodjaanse trouw. Vrijdag na het lesgeven vertrokken we naar de trouw, een rit van twee uur waarin we grotendeels geslapen hebben. Eenmaal aangekomen zagen we een grote tent staan die versierd was met allerlei doeken, tapijten, … Het was een aangenaam weerzien met de bruid Sopheap en de bruidegom Virak. We werden al snel onder handen genomen want onze nagels werden helemaal opgetut. Ik kreeg goud omdat dit bij mijn avondkleed paste, ik moet zeggen dat we toen al wel door hadden dat het allemaal wel -over the top- ging zijn. De nagels waren mooi, maar niet écht praktisch. Een flesje opendoen, je haren wassen, een speld in je haar doen, een rits opendoen; het worden allemaal uitdagingen. Na het zetten van de nagels volgde er een gezellig etentje met de vrienden van het koppel. Het is de gewoonte dat er in het midden allemaal eten staat op een draaiplaat, het eten wordt dus allemaal gedeeld. In de avond vertrokken we naar ons guesthouse waar we snel gingen slapen want we moesten al om 3 uur in de nacht terug zijn want dan gingen ze ons helemaal onder handen nemen! Midden in de nacht werden we dus opgemaakt: lagen foundation, twee paar nepwimpers, vele glitters, veel lippenstift … Het resultaat: we herkenden onszelf niet meer! Het was er helemaal over, maar het paste wel in het plaatje van de trouw. De personen die ons opmaakten waren enorm vrouwelijk, maar bleken achteraf toch mannen te zijn. We moesten ook échte traditionele Cambodjaanse kledij dragen. Regelmatig veranderde we van kleren en werden we wat ‘bijgewerkt’. Ook de bruid, bruidegom, de bruidsjongens en soms ook de ouders wisselde vaak van kleren. Bij elke nieuwe outfit volgde er een hele fotoshoot, de hele dag wilde iedereen een foto met ons. Dit is enorm leuk voor één keertje, maar dus ook erg vermoeiend. Door de dag waren er verschillende ceremonies. Bij één ceremonie moesten we met de bruid naar de bruidegom wandelen. De bruidegom was net met een stoet naar de plaats van de trouw gekomen. Wij, als bruidsmeisjes, moesten een gouden parasol vasthouden. Ik hield deze natuurlijk niet hoog genoeg waardoor deze vast zat te zitten in de kroon van de bruid. Gelukkig kon deze snel losgemaakt worden, we hebben er wel flink mee gelachen! Ook werden er allemaal rozenblaadjes naar ons gegooid. Bij een andere ceremonie werd er allemaal fruit verdeeld onder de oudere familie. Er werd gebeden en het vele fruit werd onderling verdeeld. Bij nog een andere ceremonie wordt ‘zogezegd’ het haar geknipt van het koppel. Het koppel neemt plaats in het midden langs de bruidsmeisjes en de bruidsjongens. Daarna komt er allemaal familie die ‘alsof’ de haren knippen. Ze krijgen dan een gouden schaar, kam en wat haarlak. Als het haar ‘goed’ is, sproeien ze nog wat water over het koppel. Dit deel van de trouw wordt ook wel de ‘haircut’ genoemd. Tijdens de middag hadden we even tijd voor een dutje, want er wachtte ons nog een drukke avond. Na ons kort dutje werden we helemaal opnieuw onder handen genomen, nog wat lagen make-up en nieuwe kleren. Deze keer kon het avondfeest beginnen, we moesten alle gasten (900!!!) begroeten en hun een klein geschenkje (een potje honing) meegeven. Opnieuw werden we behandeld als échte sterren, er volgde talloze foto’s. Ook een aantal nieuwe outfits vulde de avond. Eenmaal de gasten er waren, konden we zelf onze voetjes onder tafel schuiven. Opnieuw een draaiplaat met allerlei eten dat we konden delen met elkaar. Ik heb toch maar gepast voor ‘balut’, dit is een ei met het embryo van een kuiken. Ook werd het bruidsboeket gevangen net zoals in België, hier mogen wel de mannen ook mee proberen. Na het eten nog wat traditioneel dansen en daarna was het feestje afgelopen. Doordat het avondfeest al om vier uur begon, was dit dus ook al om 9 uur afgelopen. Met de medestudenten van het VVOB hebben we het nog wat gezellig gemaakt. Eenmaal terug in ons guesthouse hebben we ons best gedaan alle make-up van ons gezicht te krijgen, ook de nepnagels moesten eraan geloven. Uitgeteld maar voldaan kropen we in ons bedje. De volgende ochtend gingen we opzoek naar een ontbijt en werden we voor de rit naar huis nog uitgenodigd voor een lunch met Sopheap en Virak. Op dat moment kreeg ik het ineens erg moeilijk. Ze vertelden ons dat ze enorm blij waren dat we de bruidsmeisjes wilden zijn, ook de ouders kwamen ons uitgebreid bedanken. Tenslotte kregen we nog een cadeautje van het koppel, ik kreeg een prachtige gouden armband. Ik begon wat te snikken want ik was zo ontroerd door de manier waarop we ontvangen zijn geweest. Het koppel, de familie en de vrienden hebben gezorgd dat we niets tekort kwamen en dat we ons de hele tijd op ons gemak voelde. De Cambodjaanse cultuur is enorm warm en liefdevol, hier zouden wij nog zoveel van kunnen leren. Het was dus een emotioneel afscheid waar ik besefte hoeveel Sopheap op deze korte tijd voor me betekende, ik heb nog niet veel mensen ontmoet die zo lief zijn als haar. We hebben besloten om het koppel uit te nodigen voor een Belgische avond, waar we voor hun zullen koken. Eenmaal terug thuis zijn we nog snel gaan zwemmen in een guesthouse in de buurt, tussen het zwemmen door nog wat knipwerk en we zijn klaar voor de volgende werkweek! (Hieronder wat foto’s van de trouw, er volgen er nog van de échte fotograaf) Teacher AnnaDeze week was ik ‘Teacher Anna’, deze naam gaven de leerlingen me. Jammer dat ik hun namen niet nog niet ken, maar het is niet zo makkelijk om bijna 30 moeilijke namen te onthouden. Toch leer ik de leerlingen en hun manier van doen elke dag beter kennen. Iedere ochtend staan we vroeg op zodat we voor zeven uur op onze school arriveren. Daar zijn er vele leerlingen die de speelplaats aan het opruimen zijn. Bladeren van de bomen en papiertjes worden in een bak geplaatst, ook zijn er leerlingen die de klas poetsen. Voor het binnengaan in de klas is er nog een soort van ritueel. De leerlingen doen allerlei gebaren, deze zouden betekenen dat ze akkoord zijn met de regels. Eenmaal in de klas wordt er een lied gezongen om de leerkracht te bedanken, omdat er een aantal leerlingen Engels kunnen, proberen ze dit ook in het Engels. Als de les is afgelopen, wordt dit lied opnieuw gezongen. Het is wel een eer als ze voor je zingen, maar het is wat teveel van het goede. Elke dag zes keer zingen voor de leerkracht, zo speciaal zijn we nu ook weer niet … Ondertussen probeer ik mijn wiskundelessen zo actief mogelijk te maken, ik vind het zelf namelijk ook erg saai om de hele tijd gewoon te luisteren. Daarom besloot ik er wat spelletjes in te stoppen. Iedere dag maak ik lessen, die we vervolgens bespreken met de medestudenten. Wanneer je medestudenten lerarenopleiding het spel ‘memory’ niet kennen, besef je wel even dat deze manier van werken toch een grote uitdaging is. Toch probeer ik mijn ideeën met veel gebaren uit te leggen, daarnaast vertalen ze me in kleine zinnetjes wat het voor de leerlingen aangenamer maakt. Je hoort me niet zeggen dat elke les hier vlekkeloos verloopt, maar elke dag leer ik bij en probeer ik er het beste van te maken. Als de leerlingen memory de eerste dag niet zo goed snappen, hoop ik dat het de volgende keer wél zal lukken. Ik denk dat de leerlingen de lessen ook wel leuk vinden, ik heb toch al een aantal tekeningen gekregen, wat enorm deugd doet! Ook vorm ik een ‘team’ met de medestudenten van België en proberen we samen wat ideeën concreet te maken. Zo mogen we elke dinsdag met ons drie in ‘grade one’ leerstof gaan herhalen op een speelse manier. Daarnaast heb ik ook een wiskundeles buiten mogen geven in de vorm van een spel. Ook hebben we lessen ‘sport’ overgenomen in ‘grade one’, ongelofelijk hoe enthousiast de leerlingen waren. In de toekomst hoop ik ook een les te mogen geven over België, op dit moment lijkt dit nog onmogelijk omdat ze enorm vasthouden aan hun leerboek en hier niet van willen afstappen, maar proberen kan ik altijd. Volgende week zal ik ook foto's kunnen posten van mijn klas, maar hiervoor moet eerst een document ondertekend worden. Reality checkNaast al die leerrijke, goede momenten zijn er ook moeilijke momenten waarin ik besef dat de zaken hier helemaal anders verlopen. Bijvoorbeeld toen ik zei tegen een leerling dat hij moest stoppen met roepen, onmiddellijk ging hij voorovergebogen staan met zijn handen naar voren. Hij wachtte op me totdat ik mijn lat zou gebruiken. Ik heb onmiddellijk laten weten dat ik dit niet van plan was, waarna er allemaal verbaasde en verwarde blikken richting mij kwamen. Ook in de ochtend, tijdens onze rit naar school, worden we even stil als we langs de sloppenwijken rijden. Dan besef ik dat we het thuis té goed hebben, zoveel luxe hebben we echt niet nodig. Zoiets moet je ondervinden en kan je niet gewoon lezen en begrijpen. Naast de sloppenwijken, waar de mensen straatarm zijn en amper iets hebben, zijn hier ook vele huisjes in elkaar geknutseld en toch heb ik bij deze huisjes niet het -wat is dit erg-gevoel, de mensen leven hier gewoon anders. Ze doen het met minder, wat niet geassocieerd moet worden met ‘arm’. Ik heb zelfs momenten dat ik me wat beschaamd voel als ik denk aan wat ik heb. Ik heb veel te veel, terwijl ik het met veel minder kan doen. Toch blijven we het met veel doen … De mensen hebben hier minder, maar naar mijn gevoel geeft hun dat wel meer. Enorm moeilijk om uit te leggen wat ik juist bedoel … BruidsmeisjesJe hoort het goed, we wij zijn gevraagd als bruidsmeisjes voor een échte traditionele Cambodjaanse trouw. De VVOB-medewerkers hebben ons eens uitgenodigd om samen te gaan eten in de avond. Toen hebben we Virak en zijn verloofde Sopheah leren kennen. Het klikte meteen, toch hadden we niet verwacht dat we de volgende dag een berichtje gingen krijgen met de vraag of we bruidsmeisjes wilden zijn. Dat we van Europa komen, zal ook wel in ons voordeel hebben gespeeld. Hoe dan ook: we hebben er ontzettend veel zin in! We zijn enorm benieuwd wat zo’n trouw juist inhoudt, je zal het volgende week kunnen lezen op mijn blog. Ik zal proberen vele foto’s te nemen! WeekendOp vrijdagavond werden we uitgenodigd voor een boottocht met alle medewerkers van het VVOB. Ook de andere studenten van een andere hogeschool zijn aangekomen! Daarnaast waren er ook een paar leerkrachten van mijn medestudenten. De boottocht was zeer gezellig en iedereen heeft elkaar wat beter leren kennen. In het weekend zijn we dus ook opzoek gegaan naar een jurk voor het avondfeest. De rest van de kleren voor de trouwdag worden gehuurd voor ons. Vandaag zijn we dan nog schoenen gaan kopen, wat een hele klus was! Ze hebben hier alleen maar kleine maten, waardoor we niet onmiddellijk passende schoenen vonden voor Eva en Stephanie, zij hebben namelijk een 40. Uiteindelijk hebben we alle drie dezelfde schoenen gevonden! Nu nog wat verder werken aan het voorbereiden van lessen, het maken van fiches, het schrijven van de blog, … Volgende week wordt ook hard werken zodat we heel het weekend kunnen genieten van de trouw. Ondertussen ben ik hier één maand, ik heb dus nog vier maanden te gaan. Het skypen met thuis gaat vlot, wat wel eens deugd kan doen om mijn hart te luchten. Ook het bijhouden van de blog en de positieve reacties doen deugd! Bij deze dus veel warmte vanuit Cambodja, mis jullie ... |
|