Deze week was ik weer ‘teacher Anna’ van grade 5 en dat bevalt me goed. Ik gaf vooral les over cijferen en probeerde de leerlingen elke les op een speelse manier aan het werk te zetten. Dit door er een soort wedstrijd van te maken tussen de verschillende groepjes. Daarnaast gaf ik ook les over het gebruik van een zakrekenmachine. In deze les speelde de leerlingen een spel met een spelbord. De mentor was erg blij met het spelbord en toonde dit door het spelbord op te hangen op het prikbord. Ik voelde me vereerd, maar heb toch wel vermeld dat ik dit liever gebruikt zie worden dan op het prikbord zie hangen. Ik merk ook dat ik steeds meer ‘mijn goesting’ mag doen. In het begin waren de studenten heel voorzichtig als ik eens iets uitprobeerde, nu zeggen ze dat ik mag kiezen. Zo geef ik deze week bijvoorbeeld een les zonder de vijf stappen te volgen. Ik mag mijn les gewoon onmiddellijk beginnen, er staan zes hoeken op het programma en dus ook zes keer doorschuiven: hopen dat dat maar goedkomt! Al moet ik zeggen dat het doorschuiven toch al redelijk vlot gaat. Er zijn vooral moeilijkheden als ik de leerlingen van plaats laat veranderen. Ik geef elke groep een oefening en op het bord staan allemaal oplossingen op gekleurd papier. Je maakt de oefening en kijkt op het bord welke kleur je hebt, die verwijst je dan naar de groep waar je plaatsneemt. De leerlingen gaan na deze oefening even op hun nieuwe plaats zitten en als ik dan begin met mijn uitleg zetten ze zich snel terug op hun vaste plaats: deze week probeer ik het gewoon nog eens dan zal het wel lukken! Vorige week werd er ook veel gepoetst, de leerlingen hadden vaak geen les en moesten de speelkoer of de klas poetsen. Dit is jammer want als de leerlingen dan terug de klas binnenkomen en er is nog een halfuur tijd, zeggen de studenten/leerkracht dat er te weinig tijd is voor hun les. Als ik dan voorstel om nog snel even Engels te geven, krijg ik het antwoord dat hier geen tijd voor is. Dit is dus een groot verschil met lesgeven in België: daar kom je tijd tekort. De leerlingen moeten altijd bezig zijn en elk vrij moment wordt toch benut. Langs de ene kant goed want de leerlingen leren altijd bij, maar ergens kan ik me toch ook wel vinden in de no-stress momenten hier. Ik merk hier minder druk op de leerlingen. Toch is het jammer om te zien dat de leerlingen willen bijleren en dat leerkansen blijven liggen … Het is dus een dubbel gevoel. Deze week moet ik dus afscheid nemen van de leerlingen van grade 5 en ik weet dat dit me zwaar zal vallen. Ik zal ze ook niet meer zien omdat de maand om is en ze nu les krijgen in de namiddag. Dit leerjaar viel goed mee omdat ze al een beetje Engels kunnen, graag willen leren, enorm enthousiast zijn bij de lessen en ze erg veel dankbaarheid tonen. Ik heb hier dus als leerkracht al veel bijgeleerd en ben benieuwd voor de volgende uitdaging in grade 2. Ook het VVOB was enorm benieuwd naar wat we al, als leerkracht, hebben bijgeleerd. We schreven allemaal een tekstje en dat hebben ze in een artikel gegoten, hier de link zodat de geïnteresseerde het eens kunnen lezen: http://www.vvob.be/cambodia/news/back-basics-less-more. Ook hebben we deze week nog wat geholpen in grade 1: we gaven lessen sport en een herhalingsles wiskunde. Bij de lessen sport is het ongelofelijk om te zien hoe blij de leerlingen zijn als ze eens een keertje actief mogen bezig zijn. Meestal staan ze in rijen geordend en hangt er aan elk nummer een beweging vast, de nummers worden opgezegd gevolgd door een beweging van de leerlingen. We snappen dus goed dat de leerlingen dit al een tijdje beu waren. We probeerden spelen zoals tikkertje, Chinese voetbal, vlaggenroof, … De uitleg is soms wat moeilijk, maar eens we het spel spelen lukt het wel. Ook bij de herhalingslessen wiskunde zijn de leerlingen blij dat ze drie juffen hebben die komen lesgeven. Maar ze worden vooral euforisch bij het zien van ‘Lila’. Lila is een zorgenpopje, ik heb haar gekregen voor mijn vertrek van collega’s van mijn mama. Als je een zorg heb, kan je deze op een briefje schrijven en in Lila stoppen. De volgende dag zou de zorg weg zijn, we hebben Lila soms al eens uitgeprobeerd en ze werkt écht! Naast zorgen wegwerken, heeft Lila nog een andere functie gekregen. Om de symbolen groter, kleiner dan aan te brengen, gebruiken we haar. Het bekje staat voor haar mond want Lila eet namelijk altijd het meeste. We hebben het met handen en voeten uitgelegd en de leerlingen snapten het. Nu roepen we samen naar Lila in het begin van de les en wat zijn ze blij als ze tevoorschijn komt. Lila wordt hier door iedereen graag gezien en dan genieten wij mee … Vertaling alstublieft? Deze vrijdag kreeg ik bezoek van het VVOB en wat waren we zenuwachtig! We zagen dat Veerle en Samphon arriveerde en hoopten dat alles vlot ging verlopen. Mijn mentor had al een bank achteraan geplaatst en had al mijn materiaal op een prikbord gehangen, dit stelde me wel gerust. Eerst was Stephanie aan de beurt, na de les volgde er nog een bespreking en toen was ik aan de beurt. De les ging over cijferen met kommagetallen, ik had een toneeltje voorbereid als inleiding en daarna volgde er een korte uitleg. Na de uitleg konden de leerlingen oefeningen maken. Als je in je groep vijf oefeningen inleverde van een symbool kon je op het bord de bijhorende kleur te weten komen. Zo konden de leerlingen elke provincie van Cambodja in de juiste kleur kleuren. De leerlingen waren fan en het VVOB ook. Bij het samenzitten vertelden de studenten leerkracht en de mentor dat ze ideeën van me zullen overnemen: hier ben ik enorm blij mee. Het VVOB liet me vooral zelf reflecteren over de les, wat erg zinvol was. Veerle en Samphon waren tevreden over ons alle drie en wat waren we opgelucht. Voor de les begon, beseften we nog maar eens hoe ver weg we van huis zijn. We vertelden aan de medestudenten lerarenopleiding dat we stress hadden. Toen keken ze maar raar op, het woord stress is hier duidelijk geen gegeven. Ze konden er namelijk geen juiste vertaling voor vinden. Hoe raar dat iets wat onze maatschappij thuis bijna typeert, hier niet te begrijpen valt … Andere methodesDeze week hebben mijn Cambodjaanse studenten de lat gebruikt. De klas was erg rumoerig en één student ging met de lat rond. Ze slagen de leerlingen niet hard met de lat, maar het blijft slagen. Ook draaien ze soms aan de huid achter de oren van de leerlingen en dit doet wel pijn. Deze methodes werken niet, de leerlingen blijven rumoerig en het maakt ze niet veel uit als ze geslagen worden met de lat. Ik probeer door middel van leerlingen apart te zetten te tonen dat het anders kan. Leerlingen uit elkaar zetten, helpt al veel. Ook weten de leerlingen dat als ik op mijn fluitje fluit ik stilte vraag. Ik kijk boos naar leerlingen die nog praten en dat blijkt goed te werken. Tijdens het voorbereiden van onze lessen heb ik aangegeven dat ze mijn hulp altijd mogen inroepen als het te luid wordt in de klas. Dit hebben ze nu al één keertje gedaan, na mijn aandringen. Hopelijk beseffen ze dat kinderen slaan met een lat niet de juiste methode is. Eenmaal terug op het appartement kunnen we even alles kwijt aan elkaar want het doet pijn om zoiets nutteloos te zien. K(r)otWe leren onze medestudenten van Cambodja steeds beter kennen, zo kwamen we te weten dat je hier ook op kot kon. De medestudent van Eva zit hier bijvoorbeeld op kot, hij wees eens in de verte naar zijn kot. Wij zagen eerder een soort van stal en dachten dat hij ‘daar ergens in de buurt’ bedoelde. Voor het lessen voorbereiden, zei hij dat hij nog even naar zijn kamer ging. Wij vroegen hem of we even mee konden komen kijken. Het is moeilijk om uit te leggen hoe het eruit ziet, maar ik kan niet echt een ander woord dan schrijnend vinden. Ze leven met zes in een kamer, je kan het vergelijken met de oppervlakte van een kleine garage. Er staan twee bedden, zonder matras: ze slapen dus met drie in één bed. Deze garage wordt nog eens volgepropt met vijftien brommertjes van andere studenten. We zijn erg geschrokken door te zien hoe onze medestudenten leven. We dachten wel dat het anders zou zijn dan onze manier van leven, maar dit hadden we niet verwacht. Dit is iets om niet snel te vergeten. Op een (on)bewoond eilandNa de positieve beoordeling van het VVOB waren we klaar om zorgeloos naar de zee te vertrekken. We stonden op het punt te vertrekken en toen werd er op onze deur geklopt. Het bleek de nonkel van mijn mama te zijn die op doorreis was door Cambodja. Het was een leuk blitzbezoek. Daarna vertrokken we met de bus voor vier uur naar Sihanoukville. Het viel me op, net zoals bij de trip naar Siem Reap, dat er maar één grote weg is. Je hebt bijna geen zijwegen. Er is telkens één baan die je naar de grotere steden brengt. Langs de weg zie je veel natuur, na een tijdje kom je dan een schooltje, een marktje en wat paalwoningen tegen en zo gaat het de hele tijd door. Eenmaal aangekomen was het al donker, we besloten nog snel opzoek te gaan naar wat eten. Na het eten hadden we een cocktail op het strand verdiend om ons harde werk te belonen. Door de week proberen we zoveel mogelijk werk af te ronden, zo hebben we de kans om in het weekend zoveel mogelijk van het land te zien. Na de cocktail gingen we nog wat dansen om daarna in ons bedje te kruipen. De volgende dag stonden we vroeg op om richting Kon Rong Samloem te vertrekken. Op het internet hadden we al prachtige foto’s gezien, maar we dachten dat deze foto’s niet echt konden zijn. Eenmaal aangekomen op het eiland vielen onze monden open. Het was écht zoals ‘in de boekskes’. De medewerkers legden ons uit dat het eiland gerund wordt door vrijwilligers. Vele jongeren reizen naar hier en werken hier wat en krijgen dan gratis een verblijfplaats. Verder vertelde ze ons dat er een grote kans was dat we gekko’s zouden tegenkomen. We besloten snel onze zwemkleren aan te trekken want er wachtte ons een snorkeltrip. We gingen hadden een snorkeltrip voor en na lunch. De boot bracht ons naar een plaats waar er veel te zien was: we zagen vele soorten vissen, zee-egels, koralen, … De zee is erg helder dus je kan veel zien. In de middag even bekomen, wat eten en in de namiddag opnieuw wat snorkelen. Moe maar voldaan verkenden we in de avond het eiland nog wat, fristen we ons wat op in ons hutje en gingen we eten. Ook hebben we heel wat knipwerk kunnen doen tijdens het zonnen op het strand. In de avond waren we erg benieuwd naar plankton. Dit zijn plantjes onder water die zouden lichtgeven. We vertrokken naar het donkere gedeelte van het strand en begonnen te zoeken naar ‘iets’ wat licht geeft. We zagen precies wat licht in de zee, maar dit was eerder de reflectie van het licht wat verderop. Een beetje teleurgesteld vertrokken we terug naar ons hutje. Daar kwamen we Engelsen tegen die onder de indruk waren van wat ze gezien hadden. Vriendelijk vroegen we of we met ze mee konden. Eenmaal terug op het donkere gedeelte zagen we de plankton. Met ons voet stampten we wat in het zand en allemaal groene lichtjes kwamen tevoorschijn, wat was dit mooi om te zien. Daarna was het tijd om te gaan slapen, in ons hutje zagen we nog een grote gekko! We besloten ons muggennet helemaal onder ons matras te stoppen, zo kon er zeker niets aan ons. Ik heb die nacht bitter weinig geslapen, ik was zo moe maar kon de slaap niet vatten. Toch was het een superervaring om in zo een hutje op een eiland te slapen. De volgende ochtend ontbijten met een prachtig uitzicht en dan terug op de boot naar Sihanoukville. Daar hebben we nog een marktje bezocht en nog wat op het strand gelegen. Na de lange busrit naar Phnom Penh kwam we moe terug aan, toch wachtten er nog wat schoolwerk voor de volgende dag. We hebben dan alle drie goed doorgewerkt zodat we toch op een fatsoenlijk uur zijn kunnen gaan slapen. Er wacht ons namelijk een vermoeiende week! Eenmaal in mij bedje besefte ik dat ik toch een geluksvogel ben en dat ik dankbaar mag zijn voor de vele kansen die ik hier krijg. Ik leer nog steeds elke dag bij, dit over het lesgeven, maar ook jezelf kom je hier tegen. Vele warme groetjes, Hannah als Cambodjaanse
7 Reacties
Tante Mina, péke en bompa
2/27/2017 03:10:40 am
Dag Hannah,
Antwoord
Hannah
3/5/2017 08:55:21 pm
Hallo daar,
Antwoord
anne swinnen
2/27/2017 09:00:47 am
Hallo Hannahke ,
Antwoord
Hannah
3/5/2017 09:01:22 pm
Hallo daar THUIS,
Antwoord
Else Nolmans
3/4/2017 10:25:39 am
Lieve Hannah,
Antwoord
Hannah
3/5/2017 09:02:36 pm
Lieve juf Else,
Antwoord
Isa
3/9/2017 05:44:06 am
Ik ben wat achterop met lezen, het is dan ook veel maar zeker de moeite! :)
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
|